Ζούμε στην εποχή του COVID-19. Όλα αλλάζουν για να παραμείνουν ίδια.

Ζούμε μια ιδιαίτερη εποχή, πανδημίας, όπου όλα γύρω μας αλλάζουν. Βιώνουμε μια μοναδική περίπτωση παγκόσμιας κρίσης χωρίς προηγούμενο, απουσία οδηγιών και χάρτη πλοήγησης. Τα μαθήματα είναι πολλά, τα διακυβεύματα και τα ερωτήματα επίσης.

Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο, μαγικά, γρήγορα μπορεί να βελτιωθεί το περιβάλλον, να μειωθεί η μόλυνση ατμόσφαιρας και υδάτων και να επιστρέψει η άγρια φύση εκεί που τη θεωρούσαμε χαμένη. Θα το τολμήσουμε;

Για πρώτη ίσως φορά εδώ και αρκετούς αιώνες, βλέπουμε τα σύνορα να κλείνουν και ηγέτες μεγάλων χωρών να δείχνουν απροετοίμαστοι και αδύναμοι μπροστά στις κάμερες. Νιώθουμε περήφανοι σαν χώρα, όπως το 2004. Θα τα καταφέρουμε αυτή τη φορά;

Χονδρέμποροι πετρελαίου πληρώνουν για να μην παραλάβουν πετρέλαιο ρίχνοντας τις τιμές σε αρνητικό πρόσημο. Μυστικές υπηρεσίες παλεύουν για αποθέματα ιατρικού εξοπλισμού καθώς ο δυτικός κόσμος φαίνεται αδύναμος να ανταποκριθεί στην ξαφνική αύξηση ζήτησης και μένει πλήρως εξαρτημένος από την παραγωγή της Ασίας. Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση που επιθυμούμε;

Διαπιστώνουμε πόσο επιτακτική είναι η βελτίωση της εργονομίας και της ασφάλειας εφαρμογών βιντεοδιάσκεψης, οι οποίες μας ταλαιπωρούν επαρκώς τις έξι εβδομάδες του αποκλεισμού μας. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιούμε τη σημαντική εξοικονόμηση χρόνου από την αποφυγή των μετακινήσεων. Ποιος θα εκμεταλλευτεί το μεγάλο κενό;

Βλέπουμε ζωτικούς εξαγωγικούς κλάδους της οικονομίας μας, όπως ο τουρισμός να βυθίζονται και άλλους να παρουσιάζουν σημαντική αύξηση όπως αυτός της γεωργίας, των οπωροκηπευτικών και των μεταποιημένων τροφίμων. Αισιοδοξούμε ότι η ανάπτυξη αυτή θα κρατήσει. Είμαστε βέβαιοι για την ανάκαμψη του τουρισμού.

Γινόμαστε μάρτυρες της δυσκολίας των νεοφυών επιχειρήσεων να προσαρμοστούν στην κρίση και της κατάρρευσης των μοντέλων B2C. Aγωνιούμε για την επόμενη μέρα.

Προβληματιζόμαστε για τον κατακερματισμό και την αποσπασματικότητα των πρωτοβουλιών θεσμικών φορέων, με τους δεκάδες hackathon και τις ασυντόνιστες πρωτοβουλίες, όταν αυτό που θα έπρεπε να μας οδηγεί είναι η ισχύ εν τη ενώσει.

Διαπιστώνουμε, για ακόμη μια φορά, στην πράξη την ανάγκη ισορροπίας με την κατάρρευση του airbnb και την επιστροφή στις ενοικιάσεις μεγάλης διάρκειας.

Στηρίζουμε τα μαγαζάκια της γειτονιάς. Διαβάζουμε βιβλία; Βλέπουμε σειρές; Αυξήσαμε τις συνδρομές σε διαδικτυακά κανάλια;

Τα σχολεία
Κάνουμε στα σχολεία τα πρώτα αδέξια και χωρίς προετοιμασία βήματα προς την τηλε-εκπαίδευση των παιδιών μας και διαπιστώνουμε την αναγκαιότητά της στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Θα γίνει η απαραίτητη τομή που θα ωφελήσει πρωτίστως ακριτικά νησιά και δύσβατες περιοχές;

Μιλάμε περισσότερο με παππούδες, γιαγιάδες, μαμάδες και πατεράδες αναπληρώνοντας την απουσία του πασχαλινού οικογενειακού τραπεζιού.

Τρώμε πολύ, αλλά διαφορετικά. Αποφεύγουμε τα delivery και μαγειρεύουμε, ζυμώνουμε και σίγουρα παχαίνουμε. Πίνουμε λιγάκι παραπάνω;

Αθλούμαστε πολύ αλλά διαφορετικά και σίγουρα πιο ποιοτικά. Το περπάτημα, τρέξιμο και ποδήλατο μπήκε στην καθημερινότητά μας και ελπίζουμε να παραμείνει.

Θα αυξηθούν τα διαζύγια; Θα γεννηθούν περισσότερα παιδιά;

Μείναμε έξι εβδομάδες με την οικογένεια μας σε 24/7 βάση. Πολύ περισσότερο από τις διακοπές.

Μετρήσαμε τη σχέση με συντρόφους, παιδιά και τον εαυτό μας.

Βγήκαμε πιο συνειδητοποιημένοι σαν άτομα, σαν οικογένεια, σαν χώρα και σαν υφήλιος;

Ζούμε στην εποχή του COVID-19. Όλα αλλάζουν για να παραμείνουν ίδια.