Το πάθος για το χρήμα σε κάνει μεν Τσίμα, βόμβα όμως δεν έπεσε μόνο στη Χιροσίμα

Εάν έπρεπε να αξιολογήσω το συρφετό της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας της τσατσάρας, του μακιγιάζ και της γραβάτας, τον Παύλο Τσίμα θα τον έβαζα στην κατηγορία του «ο Άρης», τελευταίος των τελευταίων δηλαδή.

Οι Χατζηνικολάου, οι Αυτιάδες, οι Παπαδάκηδες και οι λοιποί συγγενείς, είναι αποδεδειγμένα εξαπτέρυγα της εκάστοτε εξουσίας, αν θυμηθείς τι έλεγαν όταν ήταν κυβέρνηση η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σκάσεις από τα γέλια. Αν θες να γελάσεις περισσότερο, μπορείς να ακούσεις τι έλεγαν για το ΣΥΡΙΖΑ όταν εξουσία ήταν η ΝΔ και τι έλεγαν για τη ΝΔ επί παντοκρατορίας ΠΑΣΟΚ.

Ακόμα κι αυτός ο τυχοδιωκτισμός τους όμως και η ροπή στην κυβίστηση, βγάζει μια ειλικρίνεια, τα παλικάρια δε διστάζουν να τσαλακωθούν και να γίνουν ανέκδοτα, για να μη χάσουν τα κεκτημένα.

Αν αντιπαραθέσεις παλιότερες και πρόσφατες απόψεις του Παύλου Τσίμα, αποκλείεται να εντοπίσεις κωλοτούμπα, για τον απλούστατο λόγο πως ο λόγος του είναι άνευ περιεχομένου. Πιο απλά δε λέει απολύτως τίποτα, μιλάει εντελώς στρογγυλοποιημένα, λες και κάνει pr σε νυχτερινό κέντρο, όπου πρέπει να κάνεις κοπλιμέντα και στη γκομενάρα και στην άσχημη, να χαμογελάς τόσο στον καλό πελάτη όσο και σε εκείνον που τη βγάζει με μια μπύρα.

Σε λόγο λοιπόν που συνιστά τον ορισμό του απόλυτου κενού, είναι αδύνατον να ανακαλύψεις αντίφαση.

Κάποτε θυμάμαι, είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη ο Γιώργος Λιάνης ως υπουργός και κάποιος δημοσιογράφος τον ρώτησε, ποια ομάδα της πόλης υποστηρίζει. Η απάντηση ήταν «θαύμαζα τον ΠΑΟΚ του 70, νοσταλγώ το μπασκετικό Άρη του 80, παλιά έπαιζα στον Ηρακλή, συμπαθώ και τον Απόλλων Καλαμαριάς».

Το «σας αντιλαμβάνομαι ως βοιδοκεφαλές και θα ήθελα να με ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές», θα ήταν πιο έντιμο…

Ίδια κατηγορία είναι και ο Τσίμας, απλά σε άλλο μετερίζι, ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, μιλάει χωρίς να λέει το παραμικρό και το μόνο που καταφέρνει είναι να αναδείξει την αξία της σιωπής.

Όλως παραδόξως, θα διαφωνήσω πλήρως με το κράξιμο που τρώει το τελευταίο 24ωρο με αφορμή του σχόλιο του για την επίθεση στον Μπουτάρη, όπου υποστήριξε πως «εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο είναι καλό, ενώ εάν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό. Δε λέω βέβαια ότι το γιαούρτι με το μαχαίρι είναι το ίδιο, αλλά η βία είναι βία.»

Ίσως επειδή κουβαλάει όλο το background που περιέγραψα να ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια εξομοίωσης μιας δολοφονίας με κάτι που ίσως μπορεί να εκληφθεί και ως πλάκα , καλώς ή κακώς όμως η άποψη του Τσίμα δεν απέχει από την πραγματικότητα.

Μια αλήθεια που οφείλουμε άπαντες να παραδεχτούμε κατ΄αρχήν, είναι πως η βία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο δεξιών-αριστερών, πρωτευουσιάνων-επαρχιωτών, πλούσιων ή φτωχών, διότι αυτό το παιγνιδάκι προσπαθούν να παίξουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Αν θέλουμε να επικεντρωθούμε στο κομματικό πεδίο, είναι δεδομένο πως το κοινό που αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο της (κέντρο)δεξιάς, αν δεν εγκρίνει τις επιθέσεις της ΧΑ σε σκουρόχρωμους, σίγουρα δε νοιώθει τόση απέχθεια. Αντίστοιχα, ο χώρος της (κέντρο)αριστεράς, αν δε βλέπει με συμπάθεια τις πρακτικές της 17 Ν, των Πυρήνων της Φωτιάς, του Ρουβίκωνα κλπ, δεν τις αποστρέφεται σε απόλυτο βαθμό.

Δε αναφερόμαστε φυσικά στις δημόσιες τοποθετήσεις όπου όλοι φορούν το προσωπείο του αγνού Δημοκράτη, αλλά στον εσωτερικό κόσμο του καθενός κι εννοείται πως μιλάμε για τον κανόνα και όχι τις εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν σε τελική.

Σε κάθε περίπτωση, ο δεξιόφρων -ακόμα κι ο μετριοπαθής-, δε θα καταφερθεί με τόση ένταση κατά του Χ.Αυγίτη σε σχέση με τους αναρχοαριστεριστές που θα κάψουν την Αθήνα σε μια πορεία, όπως και ο αριστερόφρων δε θα τους σιχτιρίσει με το ίδιο κέφι που θα το κάνει για κάποιον φουσκωτό οπαδό του Μιχαλολιάκου που θα μοιράζει φάπες σε Πακιστανούς.

Η βία λοιπόν όχι μόνο δεν έχει χρώμα και παράταξη, αλλά κατά μια λογική δεν έχει και κλίμακες, υπό την έννοια πως δεν υπάρχει καλή και κακή, μέτρια ή βαριά, επικίνδυνη ή ακίνδυνη.

Το να μετέχεις στις ομάδες κρούσης που δίνουν ραντεβού θανάτου εκτός γηπέδων,μπορεί να σε κατατάσσει σε κατηγορία ακραίου χουλιγκάνου, δε σημαίνει όμως πως μόνο εσύ είσαι επικίνδυνος. Ο Κατσούλης και ο Μπλιώνας, δεν έχασαν τη ζωή τους όπως ο Φιλόπουλος. Είναι νεκροί όμως.

Ένας αναπτήρας ή ένα κέρμα που θα πετάξεις στο γήπεδο ενδέχεται να κάνει ζημιά που μπορεί να μην προκαλέσει το μαχαίρι και η σιδεγροθιά.

Το κέρμα μπορεί να σε βρει στο μάτι, και η μαχαιριά να σε πάρει ξώφαλτσα.

Πάρτε παράδειγμα τον Όσκαρ Γκαρσία, που κρατήθηκε στη ζωή ως εκ θαύματος, από ένα ρόλο ταμειακής….

Μη με κάνετε να γίνω Τσίμας και να εξηγήσω τα αυτονόητα, είναι ξεκάθαρο πως δεν εξομοιώνω τα πάντα, εξηγώ όμως πως σε ότι έχει να κάνει με ένα κεφάλαιο όπως βία, οι πόλεμοι, τα ναρκωτικά, οι μίζες, τα φακελάκια και η διαπλοκή, δεν υπάρχουν βαθμίδες ενοχής και αθωότητας.

Ούτε είναι λογικό, να παίζουμε με τις πιθανότητες, προσπαθώντας να εξαγνίσουμε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Η πιο απλή και ανώδυνη μορφή βίας μπορεί να τρομάξει κάποιον με ευαισθησία στην καρδιά και να τον στείλει στον άλλο κόσμο, μόνο το θύμα μπορεί να καταλάβει.

Ένας πουθενάς παρουσιαστής σε επαρχιακό σταθμό που ξεροφλύφει κάποιον τοπικό άρχοντα του χωριού, δεν κάνει κάτι πιο light από τον Πορτοσάλτε που πήρε σκονάκι από τον Μητσοτάκη.

Αν έφτανε κι ο πουθενάς να πάρει εκπομπή στο Σκάι, το ίδιο θα έκανε.

Στο κάτω κάτω, κανένας δε γεννήθηκε χούλιγκαν, ούτε πήρε πτυχίο βομβιστή χωρίς να περάσει από μια φαινομενικά αθώα εκπαίδευση, ο Κουφοντίνας σίγουρα από ρίπτης μολότοφ ξεκίνησε την καριέρα του.

Όπως και ο ηρωινομανής, που με έναν απλό μπάφο πήρε το βάπτισμα του πυρός και κάποια στιγμή έπεσε στα σκληρά.

Αυτό δε σημαίνει πως όποιος φουμάρει μπάφους θα πέσει σίγουρα στην ηρωίνη, από τη στιγμή όμως που έστω κι ένα ποσοστό ακολούθησε αυτήν την πορεία, δε δικαιολογεί τον εξαγνισμό του εν δυνάμει προθαλάμου.

Δεν είναι το ίδιο εννοείται, είναι η αρχή όμως, δε γίνεται να δαιμονοποιούμε την κατάληξη και να απαξιώνουμε την αφετηρία.

Όπως επίσης δεν είναι θέμα ποσοτικό, οι πόλεμοι είναι πόλεμοι και ο βόμβες είναι βόμβες, δεν είναι περισσότερο επικίνδυνη αυτή της Χιροσίμα σε σχέση με μια χειροβομβίδα που θα ακρωτηριάσει έναν και μόνο άνθρωπο.

Με το θέμα της έλευσης ξένων διαιτητών σε επιλεγμένους αγώνες του Ελληνικού πρωταθλήματος να βρίσκεται στο προσκήνιο, θυμίζω πως κάτι ανάλογο γινόταν και στο παρελθόν, με κάτι πειναλέους Βούλγαρους και Ρουμάνους που για μια μπριζόλα και μια γούνα δώρο για τη γυναίκα τους, έκαναν όργια.

Ο κορυφαίος διαιτητής που θα έρθει του χρόνου να διευθύνει ένα ντέρμπι κορυφής που θα κρίνει τίτλο, λογικά δε θα πιάνεται, σε περίπτωση που πιάνεται όμως δε θα εξαγοραστεί για μια καρμπονάρα, αλλά έναντι αστρονομικού ποσού.

MUST READ

Όταν παθαίνουν πλάκα με τα «πιτσιρίκια» του Θρύλου Φίγκο, Μιγιάτοβιτς, Βιειρά, Λάουντρουπ!

Δε νομίζω να θεωρούμε περισσότερο ένοχο το σημερινό παράγοντα – διαιτητή που θα πληρώσει – πληρωθεί τα βάρος του σε χρυσό για να γίνει δουλειά, σε σχέση με τους αντίστοιχους προηγούμενων δεκαετιών, που έκαναν το ίδιο, με αντάλλαγμα ένα συμβολικό δωράκι….

Γράψτε το σχόλιο σας