Για να μαθαίνουν οι νεόγαυροι, το μύθο της Τούμπας

Για να μαθαίνουν οι νεόγαυροι, το μύθο της Τούμπας

Η Τούμπα για το γαύρο ήταν κάτι σαν Γκουαντάναμο, με αυτοσχέδιους αισθητηριακούς βασανισμούς που επέφεραν αισθήματα τρόμου, πανικού και αποπροσανατολισμού στους αντιπάλους.

Ο Γάλλος πολιτικός και συγγραφέας Alexis de Tocqueville είχε πει κάποτε κάτι που ταιριάζει γάντι στις νέες γενιές Ολυμπιακών, που δεν έχουν προλάβει τις δυο και πλέον δεκαετίες που η ομάδα τους έφευγε ταπεινωμένη από την Τούμπα, γράφοντας τη μακροβιότερη ποδοσφαιρική παράδοση της χώρας.

Είχε πει λοιπόν πως «η ιστορία είναι μια πινακοθήκη όπου υπάρχουν λίγοι αυθεντικοί πίνακες και πολλά αντίγραφα».

Δεν έχουν ζήσει λοιπόν την αυθεντική Τούμπα εκείνων των χρόνων, για να είναι σε θέση να προϊδεάσουν τους εαυτούς τους, γι’ αυτό που θα συμβεί την Κυριακή και τα επόμενα χρόνια.

Πέρσι πήραν μια μικρή γεύση, όπως και στον ημιτελικό κυπέλλου το 2014, ο σημερινός ΠΑΟΚ όμως είναι καλύτερη ομάδα αφενός κι οι αντίπαλοι του δε θα έχουν εξασφαλισμένη εκ των προτέρων τη βοήθεια του διαιτητή, αφετέρου. Με αυτό το όπλο άλλωστε ο Σωκράτης κατάφερε να σπάσει την παράδοση κατακτώντας αντίγραφα νικών κι όπως εξηγούσα σε πρόσφατο κείμενο, ήταν ο καημός κι ο βασικός στόχος του, η απαραίτητη προτεραιότητα για να δώσει στην ομάδα του μέταλλο πρωταθλητή, κάνοντας την κυρίαρχη..

Ήταν βλέπετε μια παράδοση που στοίχειωνε ολόκληρο τον Πειραιά, μετατρέποντας τις ερυθρόλευκες εξορμήσεις στην Τούμπα, σε ανέκδοτο για το Πανελλήνιο…

Για να είμαι συνεπής με την ιστορική αλήθεια, ακόμα και φίλαθλος του Ολυμπιακού εκείνης της γενιάς, αδυνατεί να μεταφέρει στους νεότερους, αυτό που συνέβαινε.

Για τον απλούστατο λόγο πως αν και η παράδοση χτίστηκε σε εποχές που οι οπαδικές μετακινήσεις ήταν χωρίς περιορισμό, εκείνοι δεν τόλμησαν ποτέ να ταξιδέψουν για να συμπαρασταθούν στην ομάδα τους, έτσι προέκυψε και το σύνθημα της εποχής «1-2-3 την Τούμπα θα τη βλέπετε από φωτογραφία».

Που να βρει ψυχολογία νίκης μια ομάδα, όταν ακόμα και το κοινό της έτρεμε στο άκουσμα της Τούμπας.

Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια λοιπόν που επισκίαζε τα πάντα στο λιμάνι του Πειραιά πριν από αυτές τις αναμετρήσεις, έκανε την ανηφόρα να μοιάζει με Γολγοθά.

Φανταστείτε πως μιλάμε για εποχές που οι ξένοι ποδοσφαιριστές ήταν μετρημένοι και σύμφωνα με τα ισχύοντα οι Έλληνες συνάδελφοί τους δένονταν με 5ετή-8ετή και 12ετή συμβόλαια, όχι όπως σήμερα δηλαδή που ένας ιδιοκτήτης μπορεί να φέρνει 20 καινούργιους παίκτες κάθε χρόνο, διαγράφοντας κάθε, βίωμα από το παρελθόν.

Στην περίπτωση μας βέβαια δεν ήταν τόσο απλό για τον Ολυμπιακό, οι παράγοντες, οι φροντιστές οι μασέρ θα μετέδιδαν έστω κι άθελά τους το φόβο της Τούμπας, που με την πάροδο του χρόνου πότιζε μέχρι και τους τοίχους των αποδυτηρίων

Ακόμα και η διήγηση ήταν περιττή, ο νεοφερμένος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού το βίωνε, το μύριζε, το αισθανόταν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπως λέμε.

Είναι σαν να μπαίνεις σε χώρο που έχει προηγηθεί μνημόσυνο και εντελώς ανυποψίαστος να είσαι, η αρνητική αύρα θα σε συνεπάρει.

Αυτό ακριβώς ήταν, ο ένας κοιτούσε τον άλλον στα μάτια και ήταν σα να μονολογούσε «ωρέ που πάμε, ρε».

Οι συγγενείς και οι φίλοι τους αποχαιρετούσαν λες και έφευγαν για επιστράτευση σε αποστολή αυτοκτονίας, μέχρι και οι αεροσυνοδοί στο αεροπλάνο, τους κοιτούσαν με την ίδια συμπάθεια που αντικρίζεις το απεγνωσμένο πρόσωπο ενός επαίτη του δρόμου.

Κάποιος στη θέση μου που θα δοκίμαζε να παρουσιάσει έστω και με το δικό μου alter τρόπο κάποια βασικά σημεία της παράδοσης, θα αναλωνόταν στις εμφατικές νίκες του ΠΑΟΚ, που δε λένε κάτι όμως. Μεγάλα σκορ έχουμε κάνει και με άλλες ομάδες κι έχουμε υπάρξει και θύματα επίσης χωρίς να υπάρχει παράδοση, στο φινάλε δεν υπάρχει σύλλογος που να μην έχει στιγμές θριάμβου και αγωνιστικής ξεφτίλας.

Προτιμώ δυο πολύ χαρακτηριστικές σκηνές που φωτογραφίζουν με τον πιο σαφή τρόπο, την ψυχική κατάσταση του γαύρου όποτε έμπαινε στην Τούμπα.

Η πρώτη αφορά τη δεκαετία του 80 όταν ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει 1-0 με γκολ του Καρασαββίδη, για τον οποίον λέγαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου, πως φοράει δυο αριστερά παπούτσια. Ήταν τόσο άτεχνος που όποτε κατάφερνε να κοντρολάρει τη μπάλα, στην κερκίδα ανάβαμε πυρσούς.

Στο γκολ που είχε βάλει λοιπόν, σούταρε από το ύψος της μεγάλης περιοχής, η μπάλα βρήκε λίγο αστράγαλο, λίγο κορδόνι, ίσως και κάποια τρίχα από το πόδι σου, παπούτσι πάντως δε συνάντησε.

Η τσαρουχιά προκάλεσε απίστευτα φάλτσα η ταχύτητα όμως ήταν απελπιστικά χαμηλή, άνετα άναβες τσιγάρο και μέχρι να το σβήσεις ακόμα θα ταξίδευε.

Κατέληξε στα δίχτυα, με τον Ταληκριάδη να την κυνηγάει λες και προσπαθούσε να πιάσει κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής.

Η δεύτερη αφορά αρχές 10ετίας του 90 και ήταν αγώνας κυπέλλου, στο πρώτο παιγνίδι ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με 2-0, σκορ που του έδινε σαφές προβάδισμα.

Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ ήλπιζε σε γρήγορο γκολ και του το προσέφερε στο πιάτο ο γίγας Τσαλουχίδης μόλις στο 6ο λεπτό, όταν σε κόρνερ του γηπεδούχου, πήδηξε μόνος και χωρίς πίεση μέσα στην περιοχή του, έδιωξε τη μπάλα με το χέρι.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα έγραφα πως δεν υπήρχε και λόγος, υπήρχε όμως!

Είναι εκείνο το απόκοσμο και ανελέητο βουητό της Τούμπας, που τρυπάει αυτιά, αποσυντονίζει, αναγκάζει τον αντίπαλο να απωλέσει κάθε ίχνος αυτοσυγκέντρωσης και να κάνει λάθη που μοιάζουν παιδαριώδη.

Δε μιλάμε για ένα σύνθημα, αλλά για συνεχείς κι απροσδιόριστους ήχους, χωρίς ρυθμό, που νόμιζες πως έβγαιναν από τα έγκατα της γης και τον ουρανό ταυτόχρονα, κάθε κερκίδα, κάθε παρέα, ο καθένας ξεχωριστά παρήγαγαν κάτι αλλόκοτο και το συνολικό αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό.

Λες και βρισκόσουν δίπλα σε μελίσσι και άκουγες εκείνο το ασυντόνιστο βουητό που βγάζουν όλες οι μέλισσες μαζί, δύσκολο να το εξηγήσω, πόσο δε σε κοινό που συνηθίζει να κάνει κερκίδα περιμένοντας το dj να δώσει το έναυσμα.

Η Τούμπα για το γαύρο ήταν κάτι σαν Γκουαντάναμο, πριν χτιστεί το Γκουαντάναμο, με αυτοσχέδιους αισθητηριακούς βασανισμούς που επέφεραν αισθήματα τρόμου, πανικού και αποπροσανατολισμού στους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να καταρρέουν χωρίς προσπάθεια.

Γι’ αυτό κι ενώ σύμφωνα με τη λογική μέσα σε 25 χρόνια τα δεδομένα αλλάζουν και οι ισορροπίες ανατρέπονται, ο Ολυμπιακός έχανε πάντα και μάλιστα με κάτω τα χέρια, είτε ο ΠΑΟΚ ήταν καλός, είτε μέτριος, είτε χάλια, όπως κι ο Ολυμπιακός, που ανεξάρτητα από την αγωνιστική του κατάσταση, παραδινόταν..

Δεν ήταν ζήτημα αγωνιστικής κατάστασης του καθενός βλέπετε, διότι ποδόσφαιρο έπαιζε η Τούμπα όχι οι ομάδες και είπαμε, για Γκουαντάναμο μιλάμε, εκεί μέσα είτε είσαι σκληρός είτε βουτυρόπαιδο, κάποια στιγμή θα σπάσεις.

Καλό να τα γνωρίζουν αυτά οι νέες γενιές των γαύρων ώστε να ξέρουν τι τους περιμένει.

Δεν αναφέρομαι στους παλιούς γι’ αυτό και απέφυγα το κλασικό «για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί», και να ήθελαν οι δεύτεροι, δε γίνεται να ξεχάσουν τον εφιάλτη…..

 

Γράψτε το σχόλιο σας

Ακολουθήστε στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΣΧΟΛΙΑ