Φερνάντο Τόρες: Ο «El Niño» μεγάλωσε (pics, vids)

El Niño: το θερµό βόρειο θαλάσσιο ρεύµα που εµφανίζεται στις ακτές του Περού και του Ισηµερινού, αντικαθιστώντας το ψυχρό νότιο ρεύµα Humboldt. Με κλιµατικούς όρους αποτελεί µέρος των διακυμάνσεων που παρουσιάζει η επιφανειακή θερμοκρασία του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού εντός της Τροπικής Ζώνης. Με ποδοσφαιρικούς όρους είναι απλά ο Φερνάντο Τόρες. Ένας ξανθομάλλης στράικερ με φακίδες. Ένας εκ των πιο αγαπημένων της κερκίδας. Όχι μόνο της ροχιμπλάνκα, μα και της κόκκινης στο Λίβερπουλ, της μπλε στο Λονδίνο, της ρόχα στην Ισπανία. Σήμερα κλείνει τα 34.

Ο ατίθασος πιτσιρικάς από την Φουενλαμπράδα

Ο Τόρες γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φουενλαμπράδα, ένα ξεχασμένο προάστιο της Μαδρίτης με εργατικές κατοικίες. Ψηλές, ετοιμόρροπες πολυκατοικίες, η μία δίπλα στην άλλη, στην όψη ίδιες μεταξύ τους. Ο πληθυσμός της Φουενλαμπράδα εξερράγη στη δεκαετία του ’80, όταν μια εισροή νέων από τη Μαδρίτη και τις άλλες αυτόνομες κοινότητες της Ισπανίας βρήκε δουλειά στην πόλη. «Όταν ήμουν δύο χρονών, άρχισα να κλοτσάω μια μπάλα που είχε ο αδελφός μου στο σπίτι. Όταν ήμουν τεσσάρων, το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο άρχισε να εμφανίζεται πιο έντονα. Ήμουν 5 χρονών όταν μπήκα στην πρώτη μου ομάδα, την Parque 84. Συμμετείχα σε ένα μαραθώνιο ποδοσφαίρου που διοργανώθηκε στο αθλητικό κέντρο της πόλης, στη γειτονιά όπου πέρασα τα πρώτα μου χρόνια και πολλά από αυτά της νεότητάς μου».Τώρα το γήπεδο της Φουενλαμπράντα φέρει το όνομά του: Estadio Fernando Torres. Είναι ένα στάδιο με χωρητικότητα 2.500 ατόμων και φιλοξενεί αγώνες της C.F. Fuenlabrada.

«Όταν ήμουν έξι ετών, όλοι στο σχολείο μιλούσαν για ένα κινούμενο σχέδιο για το ποδόσφαιρο, από την Ιαπωνία. Ονομαζόταν Oliver y Benji στην Ισπανία και στην Ιαπωνία ήταν ο καπετάνιος Tsubasa. Ήταν ένα cartoon η πλοκή του οποίου περιστρεφόταν γύρω από τη ζωή δύο παιδιών που ξεκινούν να παίζουν ποδόσφαιρο για διασκέδαση και καταλήγουν επαγγελματίες. Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο εξαιτίας αυτού. Ήθελα να είμαι ο Oliver, επειδή έπαιζε στο γήπεδο και ο Benji ήταν ο τερματοφύλακας. Βέβαια κατέληγα να παίζω τέρμα, μέχρι που ένα δυνατό σουτ μου έσπασε δύο δόντια. Τότε αποφάσισα ότι η καριέρα μου κάτω από τα γκολποστ είχε τελειώσει και ξεκίνησα να παίζω ως επιθετικός».

Πριν καν κλείσει τα 10, εντάχθηκε σε μία ομάδα που έφτιαξαν άνθρωποι που είχαν ένα καφέ στη γειτονιά του. Τη Mario’s Holanda. Ήταν μία προσπάθεια να κρατήσουν όλα τα παιδιά απασχολημένα με το ποδόσφαιρο ώστε να μην μπλέξουν με ναρκωτικά και κακές παρέες. Αγωνίστηκε εκεί για περίπου τρία χρόνια. Ο προπονητής του συζητούσε με τον πατέρα του μετά από κάθε προπόνηση. Εξυμνούσε τις δεξιότητες, την ταχύτητα, την τεχνική του. Η συνεχής προπόνηση δεν τον ενοχλούσε, πότε δεν κουράστηκε να μαθαίνει. Οι συμπαίκτες του τον περιέγραφαν ως πολύ ψηλό, πολύ αδύνατο και γεμάτο φακίδες, «έμοιαζε με Άγγλο» έλεγαν χαρακτηριστικά. Ήταν πάντα ο αρχηγός της συμμορίας, ο ηγέτης. Ήταν εκείνος που όταν κάποιος γείτονας, εξαγριωμένος με την φασαρία, έβγαινε στο μπαλκόνι του για να τους κατσαδιάσει, παρέμενε εκεί. Έβγαινε μπροστά και υπερασπιζόταν το δικαίωμά τους να παίζουν εκεί.

Όταν ήταν 9 χρονών έκανε την πρώτη του επίσκεψη στο Βιθέντε Καλντερόν. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Είχε ακούσει εξάλλου πολλές ιστορίες από τον παππού του ο οποίος ήταν φανατικός Ινδιάνος. «Ήμουν μόνο εννέα ετών την πρώτη μέρα που επισκέφθηκα το δωμάτιο με τα τρόπαια στο Βιθέντε Καλντερόν. Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να μου πει πού πηγαίναμε. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας ήταν πιο ενθουσιασμένος. Εκείνος εξαιτίας της συγκίνησής του η οποία προκλήθηκε από το πόσο αδημονούσα ή εγώ λόγω της έκπληξης που με περίμενε. Είχα δει φωτογραφίες από τα τρόπαια, αλλά πότε δεν τα είχα δει από κοντά, δεν τα είχα αγγίξει. Εκείνη την ημέρα είχα την ευκαιρία. Όλη τη ζωή μου άκουγα την οικογενειακή συζήτηση για τα τρόπαια, τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα που είχε κερδίσει η Ατλέτι. Εκείνο το πρωί, είχα την τύχη να νιώσω αυτό που πάντα ονειρευόμουν».

Καθ ‘όλη τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ο Τόρες έκανε τακτικά ταξίδια για να επισκεφθεί τον παππού του – έναν μεγάλο οπαδό της Ατλέτικο. Ο Εουλάνιο (ο μπαμπάς της μητέρας του) δεν κουράστηκε ούτε λεπτό να του περιγράφει πόσο ξεχωριστό ήταν να είσαι Ροχιμπλάνκο, έτσι οι επιρροές του πατέρα του που τον έστρεφαν προς την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια δεν έπιασαν τόπο. «Ένα πιάτο με το σήμα της Ατλέτικο βρισκόταν στο δωμάτιο. Το κοίταξα με την έκπληξη ενός παιδιού στην καρδιά του οποίου τα χρώματα ήταν ήδη χαραγμένα. Ήμουν Ατλέτικο!»

Εν αρχή ήταν οι Ακαδημίες

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Ραούλ Γκονζάλες άφηνε τις Ακαδημίες της Ατλέτι και μετακόμιζε στην άλλη άκρη της πόλη εκεί όπου σε λίγα χρόνια θα γινόταν θρύλος της Ρεάλ Μαδρίτης. Ευτυχώς, έφυγε την εποχή που ο Τόρες ήταν έτοιμος να ενταχθεί. Υπήρχαν άλλα 200 παιδιά, τα γήπεδα ήταν κατασκευασμένα από χαλίκι. Έπαιξαν 11 εναντίον 11, μισά 20 λεπτά. «Την πρώτη φορά που έπαιξα σε μια ομάδα ποδοσφαίρου, μακριά από την πόλη μου, ήμουν – δεν ήμουν δέκα χρονών. Οι καλύτεροι τρεις παίκτες είχαν τότε την ευκαιρία να δοκιμάσουν στα τμήματα υποδομής της Ατλέτικο. Έβαλα 55 γκολ σε μία χρονιά έτσι επιλέχθηκα».

Έπαιξε μπάλα για πέντε περίπου λεπτά. Κι ύστερα του είπαν ότι μπορεί να φύγει. Φοβήθηκε. Ήθελε να συνεχίσει να παίζει, νόμιζε πως είχε αποτύχει, ότι κάτι δεν έκανε καλά. Όμως τουναντίον. Τους είχε εντυπωσιάσει. Ξεχώρισε για τα 4 γκολ που σκόραρε και για την ανιδιοτελή συμπεριφορά του στο παιχνίδι. Μετά την πρώτη εκείνη δοκιμασία, εντάχθηκε στην ομάδα και άρχισε να προχωράει στα κλιμάκια. Η πρώτη του χρονιά στις ερυθρόλευκες ακαδημίες συνέπεσε με το νταμπλ της Ατλέτικο (1995-96) κάτι που τον έκανε να ταυτιστεί ακόμα περισσότερο με τον σύλλογο.

«Όταν ανήκεις σε μια ομάδα όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης σε αυτή την ηλικία, ζεις με απερίγραπτη συγκίνηση, βέβαια εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να ξεχάσω ότι το ποδόσφαιρο ήταν ένα απλό χόμπι. Για την οικογένειά μου όμως ήταν κάτι άλλο, ήταν σχεδόν μια δοκιμασία, ένα μαρτύριο. Και λέω «δοκιμασία» λόγω της προσπάθειας που κατέβαλαν τα τέσσερα μέλη της οικογένειάς μου για να μπορέσω να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Τότε, κανείς από εμάς δεν ήξερε – ή ακόμα και σκέφτηκε – ότι θα έφτανα στο επίπεδο που είμαι σήμερα. Ο πατέρας μου, το απόγευμα, έπρεπε να φεύγει από τη δουλειά για να με πάει στην προπόνηση. Κάλυπτε 20 χλμ. κάθε μέρα. Άλλες μέρες με συνόδευε η μαμά μου μέχρι το προπονητικό κέντρο. Με λεωφορείο ή τρένο. Υπό βροχή και με ήλιο. Ήταν πάντα πρόθυμη και μου έλεγε πως την ημέρα που θα κουραστώ, δεν θα ξαναπάμε. Μου έλεγε πως δεν πρέπει να αισθάνομαι υποχρεωμένος πως πρέπει να κάνω καριέρα στο ποδόσφαιρο. Αλλά ποτέ δεν κουράστηκα. Τα αδέλφια μου έπρεπε κι εκείνα να με πηγαίνουν στην προπόνηση. Ενώ έκανα προπόνηση, εκείνοι μελετούσαν στον πάγκο».

«Υπέγραψα με την ομάδα της ζωής μου»

Ο Τόρες συνέχισε με συνέπεια να ανεβαίνει στα κλιμάκια των ακαδημιών. Με την Κ14 της Ατλέτικο πήρε μέρος στο Nike World Club Cup με τις αντίστοιχες ομάδες των Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μίλαν και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν αρχηγός. Επέστρεψε στη Μαδρίτη ως πρωταθλητής. «Υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο με την μεγάλη ομάδα της Ατλέτικο σε ηλικία 15 ετών. Είχα υπογράψει με την ομάδα της ζωής μου».

Ήταν ο παίκτης που όλοι θαύμαζαν. Είχε γοητεία και έκανε τη διαφορά. Ήταν πολύ υπεύθυνος και ήξερε πώς να συμπεριφέρεται. Ήταν πολύ ταπεινός, πολύ ώριμος για την ηλικία του. Είχε πάντα διάθεση να βελτιωθεί. Λίγες ημέρες μετά από τον τελικό του Champions League Νέων, ο Πάουλο Φούτρε τον κάλεσε να μιλήσουν. Του είπε πως είχε φτάσει η στιγμή να ενταχθεί κανονικά στην πρώτη ομάδα. Έκανε την πρώτη του προπόνηση την Τετάρτη και την Κυριακή ήρθε το ντεμπούτο του στο Καλντερόν, κόντρα στην Λεγκανές. Ήταν 27 Μαΐου του 2001. Δεν είχε καν κλείσει τα 18. Ήταν παιδί. Ο El Niño.

https://www.youtube.com/watch?v=qAzQQes8sYg

«Ήταν λίγο μετά τη μία, το γήπεδο ήταν γεμάτο, είχε πολλή ζέστη, κερδίσαμε 1-0 και η ένταση ήταν απλωμένη σε κάθε γωνιά του Καλντερόν. Αλλά ήμουν παράξενα ήρεμος και ταυτόχρονα συγκλονισμένος από την τεράστια επιθυμία μου να παίξω. Ένιωσα ότι ήμουν πολύ νέος, είχα πετύχει όλα όσα ονειρευόμουν στη ζωή μου και δεν το πίστευα. Όταν εντάχθηκα στην πρώτη ομάδα πίστεψα ότι είχα ολοκληρώσει τα πάντα, αλλά έκανα λάθος ήταν απλώς το πρώτο βήμα».

Η αναγνώριση

Το 2002, ήταν το πρώτο πλήρες έτος του Τόρες με την μεγάλη ομάδα. Θα σκοράρει 13 τέρματα, θα στρέψει τα βλέμματα πάνω του.  «Ήταν μια καλή σεζόν. Είχα σημειώσει 13 γκολ και έπαιξα σε καλό επίπεδο όλη την χρονιά, ειδικά κατά της Μπαρτσελόνα και της Λα Κορούνια. Αυτοί οι δύο αγώνες κατά κάποιο τρόπο σημάδεψαν την καριέρα μου ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή, επειδή ένιωσα ότι οι οπαδοί άρχισαν να πιστεύουν στο παιχνίδι μου, άρχισαν να πιστεύουν σε μένα». Την επόμενη χρονιά ξέσπασε. Σημείωσε 19 γκολ σε 35 εμφανίσεις, ήταν τρίτος σκόρερ στην La Liga. Η Τσέλσι του Ρομάν Αμπράμοβιτς θα καταθέσει πρόταση ύψους περίπου 35 εκατομμυρίων ευρώ για να τον αποκτήσει. Η προσφορά απορρίφθηκε.

Ήταν μόλις 19. Όταν του έδωσαν το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το παιδί που εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα της Ατλέτικο σε ηλικία 17 ετών, θα αντιπροσώπευε τη νέα ελπίδα της ομάδας ως ο άνθρωπος που πήρε τους Κολτσονέρος από τα βάθη των πιο σκοτεινών ημερών τους στη Segunda. Σκόραρε πάνω από 90 γκολ σε πάνω από 200 εμφανίσεις. Εκπροσώπησε την Ατλέτικο στη διεθνή σκηνή ως βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδας της Ισπανίας. Έγινε είδωλο, σημαία τους.

Μακριά από την Ατλέτι

Το 2007, μετά από έξι χρόνια στην αγαπημένη του Ατλέτι θα μετακομίσει στην Αγγλία. Στην Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ. Θα γίνει ο «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο»! Στα 3,5 χρόνια παρουσίας του στο Άνφιλντ θα ματώσει τα αντίπαλα δίχτυα με τρομερή συνέπεια. Γίνεται ο πρώτος παίκτης μετά τον Ρόμπι Φάουλερ που ξεπερνάει τα 20 γκολ σε μία σεζόν. Η άνοδός του προκαλούσε δέος. Το πέρασμά του από τους Reds μεγαλοπρεπές! Κι ύστερα ήρθε ο τραυματισμός, κι έπειτα η επέμβαση στο γόνατο που του κόστισε ακριβά. Πολύ ακριβά. Έχασε την πίστη του. Εκείνη που τον συνόδευε από τα πρώτα του βήματα. Και σαν όαση τον Ιανουάριο του 2011 έρχεται η πρόταση της Τσέλσι. Όμως η απόφαση να μετακομίσει στο Λονδίνο θα αποδειχθεί καταστροφική. Το όνομά του πλέον δεν θα συνοδεύει ύμνους και ρυθμικά συνθήματα, μα κακόγουστα ανέκδοτα και κακοβαλμένα σκίτσα. Χρειάζεται 903 αγωνιστικά λεπτά για να σκοράρει το πρώτο του τέρμα, το οποίο ήταν και το μοναδικό στη σεζόν. Ο Γολγοθάς του θα συνεχιστεί μέχρι το καλοκαίρι του 2014 όταν και ο Ζοσέ Μουρίνιο, που είχε αναλάβει τα ηνία των Μπλε του Λονδίνου, του ξεκαθαρίζει πως δεν τον υπολογίζει. Παραχωρείται δανεικός στη Μίλαν. Δεν θα ανακάμψει ούτε εκεί.

https://www.youtube.com/watch?v=dLRVsDzdYRc

Η επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

Η σωτηρία του ακούει στο όνομα Ατλέτικο Μαδρίτης. Μόνο εκεί μπορεί να αναστηθεί. Μόνο εκεί θα αγαπιέται πάντα και θα του συγχωρούνται όλα. Μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τι σημαίνει ο Τόρες για το Καλντερόν από το γεγονός ότι οι οπαδοί της Ατλέτι αγάπησαν την φανέλα της Λίβερπουλ όταν αποχώρησε και ένιωσαν δικό τους το γκολ του στον τελικό του Euro 2008 που έδωσε το τρόπαιο στην Ισπανία. Ίσως γιατί κι εκείνος, δύο χρόνια αργότερα, ακόμα και όταν πανηγύριζε το Μουντιάλ (το 2010) με τους Φούριας Ρόχας είχε περασμένο στον καρπό του ένα κασκόλ της Ατλέτικο.

Τον αγαπούν, τον στηρίζουν πάντα και παντού. Είναι ο άνθρωπος που τους έβγαλε από τα σκοτάδια της δεύτερης κατηγορίας. Είναι εκείνος που έφυγε για να κατακτήσει τον κόσμο μα ποτέ του δεν τους ξέχασε και εκπλήρωσε την υπόσχεσή του να επιστρέψει. Είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να ανταγωνιστεί σε δημοφιλία τον Ντιέγκο Σιμεόνε. Οι φίλοι της Ατλέτι θα τον αγαπούν πάντα και δίχως όρους.

MUST READ

H «πτώση» του Ομπράντοβιτς: Τα 23 εκατομμύρια της Παρτιζάν και το... 2-8 (vids)

«Θεωρώ ότι το να υπογράφω αυτόγραφα είναι μία ηθική υποχρέωση, μία υποχρέωση που γεννάται από τον ενθουσιασμό και την αγάπη με την οποία με αντιμετωπίζουν οι οπαδοί. Εξάλλου δεν πάει πολύ καιρός που ήμουν στη θέση τους. Το να είσαι σημαντικός για τους οπαδούς είναι υπερηφάνεια και ικανοποίηση. Έχω ζήσει μέσα στο σύλλογο υποβιβασμό, προβιβασμό, ευτυχία και απογοήτευση, τόσο ως οπαδός όσο και ως παίκτης. Έχω δει ανθρώπους όλων των ηλικιών να κλαίνε στις κερκίδες και έχω δει και τους οπαδούς να αποχωρούν από το γήπεδο ευτυχισμένοι, παρά την απώλεια της ομάδας τους. Ήταν ικανοποιημένοι επειδή είχαν δει την Ατλέτι τους να παίζει». Έτσι κι εκείνος. Στα 34 του, γνωρίζει πως δεν θα είναι η πρώτη επιλογή του προπονητή του. Δεν έχει την ίδια εκρηκτικότητα, δεν έχει την ίδια ταχύτητα, δεν έχει την ίδια αντοχή. Δεν είναι πια 3 φορές πιο γρήγορος από τους αντίπαλους αμυντικούς. Έχει να κοντραριστεί με τον Αντουάν Γκριεζμάν, με τον Ντιέγκο Κόστα, τον Άνχελ Κορέα, τον Κέβιν Γκαμεϊρό. Αλλά και τι πειράζει; Έχει το ίδιο πάθος. Το ίδιο πάθος που είχε παιδί. Το ίδιο κίνητρο να αγωνιστεί για το σήμα. Θα είναι εκεί απλά για να φορέσει την φανέλα της ακόμα μία φορά…