Από τον Μουντιαλικό ΠΑΟΚ, μέχρι τον Αραούχο ντυμένο Στανίση

Το Μουντιάλ του 1982 έτυχε να το παρακολουθήσω στην Ιταλία, το περίφημο παιγνίδι όπου οι Ιταλοί νίκησαν την ομαδάρα του Ζίκο, του Σόκρατες, του Φαλκάο και του Έντερ το είδα σε Ιταλικό έδαφος και θυμάμαι σαν τώρα τους τρελούς πανηγυρισμούς των νικητών.

Είναι από τις στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες μέσα μου, αν και η συντριπτική πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινής γνώμης, δεν έχει κάτι να θυμάται από εκείνη την άκρως αποκρουστική Σκουάντρα Ατζούρα. Όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για την Βραζιλία, που πολλαπλασίασε τους θαυμαστές της, οι Ιταλοί αμφιβάλλω αν κέρδισαν έστω κι έναν υποστηρικτή.

Το ίδιο ισχύει για την Ουγγαρία του 1954, δεν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος που να μην έχει ακούσει ή διαβάσει κάτι για εκείνη την ομάδα που μπορεί να μην πήρε Μουντιάλ, κατάφερε όμως κάτι πολύ δυσκολότερο, να γίνει μύθος.

Υπάρχουν φορές στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο, που αυτό που καταφέρνεις είναι πολύ σημαντικότερο από την κατάκτηση ενός επάθλου, κάτι που ισχύει σε απόλυτο βαθμό για το φετινό ΠΑΟΚ, που αποτελεί με διαφορά την καλύτερη ομάδα της Λίγκας. Ειδικά σε μια διοργάνωση που οι αγώνες προκαλούν υπνηλία, ο ΠΑΟΚ όχι μόνο δε σε κοιμίζει αλλά μοιάζει με ποδοσφαιρική όαση.

Είναι δεδομένο πως αν γινόταν μια δημοσκόπηση μεταξύ τυχαίου δείγματος φιλάθλων, όλοι θα φήφιζαν ΠΑΟΚ ως τη μοναδική ομάδα που θα παρακολουθούσαν με ευχαρίστηση. Αρκεί η δημοσκόπηση να ήταν μυστική, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποστηρίζουν φωναχτά πως ο Γκαρσία τραυματίστηκε και οι παίκτες της ΑΕΚ τρομοκρατήθηκαν από όπλο που είδαν σε φωτό.

Μεγαλύτερη απόδειξη από το ότι οι δυο ανταγωνιστές του φοβήθηκαν να τον αντιμετωπίσουν στο χορτάρι, δεν υπάρχει.

Υπ αυτήν την έννοια, το αρχικό παράδειγμα ίσως αδικεί την Ιταλία που δεν σήκωσε ένα Μουντιάλ βασισμένο σε αθέμιτη ποδοσφαιρική πονηριά, δεν έκλεψε, δεν κορόιδεψε, δεν έπαιξε θέατρο. Μπορεί να κατέστρεψε το θέαμα, δεν ξέφυγε ωστόσο από τους κανόνες που ορίζουν οι γραμμές του γηπέδου. Εκεί κατέκτησε το τρόπαιο, ούτε στα δικαστήρια, ούτε κλεισμένη στα αποδυτήρια.

Γι αυτό και αν αύριο συναντηθούν δυο εκ των πρωταγωνιστών της αναμέτρησης, θα μιλήσουν με νοσταλγία για εκείνο το παιγνίδι, ίσως ο κερδισμένος να παραδεχτεί την ανωτερότητα του χαμένου και ο δεύτερος την αποτελεσματικότητα του πρώτου.

Σε περίπτωση που ο Κρέσπο συναντηθεί με τον Αραούχο 20 χρόνια μετά, το πιθανότερο είναι ο Αργεντίνος να βγάλει από μέσα του την Κατερίνα Στανίση, τραγουδώντας «συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;»

Σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να του συστηθεί ως ο τρομοκρατημένος, που από την τρομάρα του έτρωγε μπανάνες και έβγαζε selfie. Το αστείο είναι πως στο ημίχρονο της αναμέτρησης, μεταδόθηκε διαφημιστικό σποτ στοιχηματικής εταιρίας με εικόνες από τον Αναστασιάδη να συγχαίρει τον Τζιοβάνι, τον Λυμπερόπουλο να δίνει το χέρι στον Καραγκούνη, τον Ατματζίδη στον Βαζέχα, με το τελικό σλόγκαν να είναι «το ποδόσφαιρο είναι συναγωνισμός, σεβασμός, αναγνώριση», στοιχηματίζω πως στο ξενοδοχείο που έχει καταλύσει η αποστολή της ΑΕΚ, ο ρεσεψιονίστ και οι καμαριέρες ακόμα θα γελάνε…

Αφού ξεκινήσαμε με Μουντιάλ, μια από τις ομάδες που επίσης έμειναν στην ιστορία χωρίς να σηκώσουν κύπελλο ήταν και η Εθνική Ολλανδίας του 74 και του 78, στο Μουντιάλ της Γερμανίας μάλιστα έγραψαν ιστορία καθώς προηγήθηκαν με φοβερό passing game χωρίς οι αντίπαλοι να αγγίξουν τη μπάλα, κάτι σαν τα σημερινά γκολ του Πρίγιοβιτς και του Ντουρμισάι.

Τα Παγκόσμια κύπελλα πάντως γίνονται κάθε 4 χρόνια, όσο μεγάλες κι αν ήταν οι εθνικές που προανέφερα δεν είχαν περισσότερη ζωή από δυο διοργανώσεις, ο ΠΑΟΚ θα είναι το ίδιο καλός στη συνέχεια και ακόμα καλύτερος του χρόνου.

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)

Υπάρχει και ο τελικός κυπέλλου βέβαια, οπότε αν ήμουν ΑΕΚ θα φρόντιζα να αποκλειστώ από τη Λάρισα, με τον τρόμο αυτή τη φορά να μην αποτελεί πρόφαση, αλλά πραγματικό γεγονός …