ΠΑΟΚ : Αχρείαστη η συγγνώμη σου Ιβάν, είμαστε περήφανοι για σένα

Η έννοια της συγγνώμης είναι παρεξηγημένη και συνάμα παρεξηγήσιμη, ενίοτε λυτρωτική και υποκριτική. Όλοι έχουν δικαίωμα στη συγγνώμη, ουδείς υποχρεώνει όμως τους υπόλοιπους να την κάνουν αποδεκτή. Ειδικά όταν η αυτή είναι διατυπωμένη γραπτώς όπως την εξέφρασε χθες ο Ιβάν Σαββίδης, αν δεν κοιτάζεις αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι στα μάτια κι εκείνοι τα δικά σου, αν δεν φανερώνεις τους μορφασμούς και τις συσπάσεις του προσώπου σου, είναι αδύνατον να αξιολογηθούν οι προθέσεις σου ως μετανοημένου. Καλά καλά, ούτε σε αυτήν την περίπτωση μπορείς να βάλεις το χέρι στη φωτιά.

Δεν είχα σκοπό να αφιερώσω κείμενο για τη συγγνώμη που ζήτησε ο Σαββίδης, το κάνω για τον απλούστατο λόγο πως στην επιστολή του δεν αναφέρθηκε στους πάντες, αλλά έκανε διαχωρισμό μεταξύ των φίλων του ΠΑΟΚ και των υπολοίπων. Νοηματικά δεν υπήρχε διαφορά, τα ίδια λόγια απηύθυνε σε όλους μας, απλώς μας ξεχώρισε, οπότε με αυτήν την αφορμή οφείλω να επισημάνω κάποια πράγματα ως προς τον πρώτο στόχο της αναφοράς του. Το δεύτερο δε με αφορά, ας απορρίψει την συγγνώμη του, ας τον αφορίσει, ας τον καταραστεί, ας τον καταδικάσει, ποσώς μ΄ενδιαφέρει…

Θα γράψω ως μέλος της πρώτης ομάδας που απευθύνθηκε, με την πρώτη και βασική επισήμανση να αφορά την αδυναμία να εντοπίσω λόγο να ζητάει συγγνώμη από εμάς. Συμπαθάτε με για τον πληθυντικό, κάποια στιγμή είχα εξηγήσει πως δεν εκπροσωπώ ούτε τον ΠΑΟΚ ως ιδέα, ούτε την ΠΑΕ, ούτε τους συνδέσμους, ούτε την οικογένεια, όντας όμως μέλος αυτής, αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω εξ΄ονόματος όλων, χωρίς να τους δεσμεύω υποχρεωτικά.

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συγχωρέσουμε εμείς το Σαββίδη, γιατί απλούστατα έπραξε το αυτονόητο. Και αναφέρομαι φυσικά στην εισβολή του και μόνο, για τα υπόλοιπα επικοινωνιακά τρικ της υπερπροβολής της εικόνας με το όπλο που κουβαλούσε, αδιαφορώ, καθώς δεν επηρεάζουν την οπτική μου. Και όπλο να μην είχε, κάτι άλλο θα έβρισκαν…

Στα δικά μου μάτια λοιπόν, ο Σαββίδης έκανε αυτό που όφειλε να κάνει και θα έκανε κάθε πατέρας αν έβλεπε το παιδί του να απειλείται, να του κλέβουν τον ιδρώτα, να αδικείται κατάφωρα, να κινδυνεύει. Έσπευσε να το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο, βάζοντας τα στήθη του μπροστά.

Κι επειδή ο προπαγανδισμός έχει βαρέσει κόκκινο, να διευκρινίσω για πολλοστή φορά, πως το ζητούμενο την περασμένη Κυριακή στην Τούμπα δεν ήταν πως ακυρώθηκε το γκολ του ΠΑΟΚ, ούτε αν αυτό συνέβη ορθώς ή μη. Το θέμα ήταν πως αρχικά μέτρησε κανονικά και μετά από ντου των παικτών της ΑΕΚ ο βοηθός αναγκάστηκε να το ακυρώσει, με άλλα λόγια συνέβη το πρωτοφανές να μη μετρήσει γκολ επειδή έτσι ήθελε η ομάδα που το έφαγε, άσχετα αν η εκτίμηση των αρχόντων ήταν διαφορετική.

Ότι κι αν ισχυρίζεται ο Κομίνης στο φύλλο αγώνα, η εικόνα του να δείχνει σέντρα μετά το γκολ, όπως και του βοηθού του -που έφυγε τρέχοντας στο κέντρο του γηπέδου μέχρι που φρέναρε κάπου στο μέσο της διαδρομής από το μπλόκο που του έστησαν οι κίτρινες φανέλες- είναι αμείλικτη.

Στον ΠΑΟΚ έχουμε δει πολλά, αυτό της Κυριακής ήταν νεοτερισμός και δεν είναι τόσο απλό να το αντέξουμε. Όπως δεν το άντεξε και ο Σαββίδης, που γι αυτόν το λόγο μπούκαρε, όχι επειδή ακυρώθηκε το γκολ επαναλαμβάνω, αλλά επειδή το ακύρωσαν με το ζόρι οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές. Αν το ακύρωνε ο διαιτητής ακόμα και λανθασμένα, δεν θα δικαιολογούσα την εισβολή του. Όπως και δε θα έδινα δίκαιο στον πατέρα που θα ήθελε με το ζόρι να μην αποτύχει το παιδί του στην επίτευξη κάποιου στόχου που έθεσε, απλώς και μόνο επειδή είναι το καμάρι του.

Σε περίπτωση όμως που άξιζε να πετύχει και του το στερούσαν τόσο απροκάλυπτα μάλιστα, θα του έδινα απόλυτο δίκιο, όσο ακραία κι αν ήταν η αντίδραση του. Βεβαίως η εικονογραφημένη απομόνωση της πράξης, παραπλανά και οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα τους θεατές, όχι όμως κι εμάς που είμαστε παιδιά της τεράστιας οικογένειας του ΠΑΟΚ, άρα νοιώθουμε στο πετσί μας γιατί αντέδρασε έτσι ο πατέρας μας.

Όχι μόνο δεν ζητούμε τη συγγνώμη του λοιπόν, αλλά του λέμε πως είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για ότι έκανε κι ακόμα περισσότερο που τον έχουμε πατέρα, γιατί απλά ανταποκρίθηκε στο ρόλο του. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την υπεράσπιση μας από εκείνους που όλη τους η ύπαρξη επικεντρώνεται στο να μηχανεύονται τρόπους για να μας πλήξουν από τότε που υπάρχουμε, αλλά στο ότι δε δίστασε να τσαλακώσει την ίδια του την εικόνα, για εμάς. Γιατί κατά κύριο λόγο ο Σαββίδης βάλλεται προσωπικά, αυτός διασύρεται με την ανελέητη προβολή της εικόνας του ως μαινόμενου ταύρου. Το ίδιο θα έκανε κάθε πατέρας όμως, ο προσωπικός του διασυρμός θα του ήταν παντελώς αδιάφορος.

Γι΄αυτό λοιπόν τον αγαπήσαμε περισσότερο απ΄όσο τον αγαπούσαμε μέχρι την Κυριακή, ακόμα κι αν αυτή η αγάπη ωρίμασε με μεγάλη καθυστέρηση, γιατί η αλήθεια είναι πως τον Σαββίδη αργήσαμε να τον καταλάβουμε καλά, δίνοντάς του τη θέση που αξίζει. Οι λοιδορίες που υφίσταται εσχάτως από ανταγωνιστές του, ίσως και να μοιάζουν με γλυκόλογα σε σχέση με την αμφισβήτηση που δέχτηκε στην αρχή από -ένα κομμάτι έστω, όχι αμελητέο όμως- της δικής του οικογένειας. Αφορμή για ειρωνείες αποτελούσε η συμπεριφορά μέχρι και η αμφίεση του κάτι που μαρτυρούσε εμπάθεια, δέχτηκε επίθεση από ΠΑΟΚτσήδες επειδή δεν έβαζε λεφτά στην ομάδα (!!!), μόλις λίγους μήνες πριν του επιτέθηκε σύνδεσμος μέσω ανακοίνωσης.

Εκείνος όμως ως στοργικός πατέρας δεν κράτησε κακία στα παιδιά του, συνέχισε την προσπάθεια με την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη ζέση για να καταφέρει αυτό που ονειρευόμασταν. Και μας το έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο, αντιδρώντας όπως θα αντιδρούσε ο καθένας από εμάς, βλέποντας όσα συνέβησαν την Κυριακή στην Τούμπα.
Σε αυτούς που θα εκφράσουν την εύλογη επισήμανση «πως ένας ηγέτης οφείλει να κρατάει την ψυχραιμία του και να μην επιτρέπει στον εαυτό του να κυριευθεί από παρόρμηση, όπως ο απλός οπαδός», απαντώ πως όσο δίκιο κι αν έχουν ως πρώτη ανάγνωση, ο οπαδός μπορεί να χάσει έναν αγώνα ή έναν πόλεμο, ο Σαββίδης εκτός από αυτά χάνει και την τεράστια επένδυση που έχει κάνει, μαζί με την ακόμα πιο τεράστια προσπάθεια που έχει καταβάλει, οπότε δε μπορεί να μπει στο ίδιο ζύγι με κανέναν.

Αθροίζοντας στα παραπάνω και τη συμπεριφορά του την Κυριακή, καθίσταται πλέον ως κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που κατέκτησε δίκαια έναντι όλων ημών, πλέον είναι τατουάζ στις ψυχές μας. Ίσως παρεξηγηθώ με αυτά που λέω, ο Σαββίδης όμως μου έδειξε το δρόμο πως όταν νοιώθω κάτι να με πνίγει το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να το βγάλω από μέσα μου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τις εκτιμήσεις των ούτως ή άλλως μη ακριβοδίκαιων, κριτών! Παραφράζοντας λοιπόν το κλασικό «ο ΠΑΟΚ πάνω απ΄όλα» της εποχής Ζαγοράκη, φωνάζω με όλη μου τη δύναμη πως το ίδιο πάνω από τα όσα βρίσκεται ο ΠΑΟΚ, είναι πλέον και ο Ιβάν Σαββίδης.

Δεν του αποδίδω εγώ αυτό το παράσημο, το κατέκτησε ο ίδιος την Κυριακή, βάζοντας τον ΠΑΟΚ υπεράνω της προσωπικής του εικόνας, της επιχειρηματικής του εμβέλειας, της υστεροφημίας του, όλων ανεξαιρέτως των ιδιοτήτων που τον συνόδευαν. Κανένας ομόλογος του δε θα το έκανε αυτό, όλους θα τους φρέναρε η σκέψη «τι θα πει ο κόσμος, θα έχω συνέπειες, θα συρρικνωθούν οι επιχειρηματικές μου δραστηριότητες, θα πέσουν να με φάνε, θα, θα, θα», εκείνος λειτούργησε με τον τρόπο που θα το έκανε ο καθένας από εμάς!

MUST READ

Αποκαλύψεις για τον Μεντιλίμπαρ – Το επί 7 χρόνια «δεξί χέρι» του Βάσκου, τα λέει όλα…

Μπορεί να έχασε πολλά και να κινδυνεύει να χάσει ακόμη περισσότερα, έγινε όμως ένας από εμάς, κερδίζοντας ίσως το σημαντικότερο παράσημο της ΠΑΟΚτσήδικης ζωής του…

Γράψτε το σχόλιο σας