Η ανεξαρτησία των αισθήσεων

Δηλώνει Καταλανός. Τελεία. Πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ της ανεξαρτησίας της γενέτειρας του και δέχθηκε «φαρμακερά βέλη» για τη θέρμη με την οποία υποστήριξε τις ιδέες του.

Είναι πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί τις αντιλήψεις του για δύο πράγματα στις συζητήσεις που συμμετέχει. Την προσπάθεια των Καταλανών ν’ ανεξαρτητοποιηθούν και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο. «Για όλα τ’ άλλα μπορείς να του αλλάξεις γνώμη» έχουν πει άνθρωποι που τον γνωρίζουν.

Ώρα λοιπόν για τις συστάσεις αν και μάλλον δεν είναι απαραίτητες. Για τους…τύπους όμως και για να «μυηθούν» στη μυσταγωγία του όσοι δεν τον γνωρίζουν (λέμε τώρα), ας πούμε και το όνομα. Πεπ Γκουαρντιόλα.

Για τους περισσότερους είναι προπονητής ποδοσφαίρου. Γι΄ άλλους όμως ένας σύγχρονος φιλόσοφος (και) ένας πολυπράγμων ακτιβιστής. Κάποιοι θα ήθελαν να δουν με τα «μάτια» του το ποδόσφαιρο κι ορισμένοι άλλοι να εξερευνήσουν μαζί του τις ιδέες για το «τίκι τάκα».

Όπως και να χουν όμως τα πράγματα ο τεχνικός της Μάντσεστερ Σίτι καταφέρνει να δώσει άλλη έννοια στη λέξη προπονητής. Τρισδιάστατη ενδεχομένως; Μπορεί κι αυτό, αν κρίνει κάποιος τι προσπαθεί να παρουσιάσει με το νέο του δημιούργημα.

Το χάρισμα της εξέλιξης

Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας, να ηγηθείς της προόδου. Είτε μιλά κάποιος για κοινωνικούς αγώνες, για επιστήμες ή αθλητισμό και ο Γκουαρντιόλα έχει το χάρισμα.

He’ s got the gift θα του έλεγαν στο Μάντσεστερ, για τον πρωτοποριακό σχεδιασμό ενός πρότζεκτ που θα ζήλευαν όλοι.

Τα όσα έχει καταφέρει ο Καταλανός τεχνικός από τη μέρα που ανέλαβε τον πάγκο της Μπαρτσελόνα, θα μνημονεύονται σε τριάντα χρόνια από σήμερα σ’ όλη τη Γη και σ’ όποιον πλανήτη έχουμε καταφέρει να πάμε.

Έτσι για να κυριολεκτεί κάποιος όταν θα μιλά για τη διαστημική μπάλα που έπαιζαν οι ομάδες του Πεπ. Έχουμε την αίσθηση πως ο Μίχελς και ο Γκουαρντιόλα θα είναι το δίδυμο αναφοράς των μελλοντικών γενιών για τους προπονητές – «ευεργέτες» του αθλήματος.

Τα μύρια όσα «πότισαν» τα κορμιά και τα όνειρα μας βλέποντας το «τίκι τάκα» της Μπάρτσα αλλά και αργότερα την Μπάγερν, δίνουν τη «σκυτάλη» στη δημιουργία μιας νέας ιστορίας.

Τι είναι άλλωστε το βιός μας; Ιστορίες, αναμνήσεις και όνειρα. Βαρκελώνη λοιπόν, Μόναχο, Μάντσεστερ. Τρεις πόλεις, εκατό κουλτούρες, ένα άθλημα και ο απόλυτος εκφραστής των ποδοσφαιρικών μας επιθυμιών.

Αυτοί λοιπόν που αρνήθηκαν ν’ αγαπήσουν το passing game των «μπλαουγκράνα», περίμεναν στη γωνιά για την επόμενη επιλογή του Καταλανού. Κι όταν έγινε γνωστό πως το γερμανικό «ρομπότ» αποφάσισε να βάλει «καρδιά», έγινε το…έλα να δεις.

Ο Πεπ άπλωσε πάνω απ’ το Μόναχο τη «χρυσόσκονη» του. Η κούπα όμως με «τ’ αυτιά» δεν προστέθηκε στη λίστα τροπαίων των Βαυαρών, το διάστημα παραμονής του Καταλανού στον πάγκο του συλλόγου.

Το θέμα όμως δεν είναι (μόνο) τα τρόπαια αλλά και η εφαρμογή ιδεών. Το ζητούμενο μετά από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, είναι να μένει μια αίσθηση που θα φέρνει στο νου τ’ ανέμελα μας χρόνια. Κάτι σαν «σοκολάτα στον ουρανίσκο». Και σ’ αυτό αν μη τι άλλο ο Γκουαρντιόλα αποδείχθηκε master chef αν και δε στάθηκε ικανό για να κάμψει τους επικριτές του.

Και η διάπλαση (ποδοσφαιρικών) χαρακτήρων συνεχίζεται

Ποιο είναι όμως το στοιχείο που προσδίδει ικανότητες μάγου στον Πεπ, σε ότι αφορά τη διαμόρφωση κορυφαίων ποδοσφαιρικών σχηματισμών;

Τα όσα θεμελίωσε στην Μπαρτσελόνα και τη Μπάγερν αποτελούν πλέον (εμπλουτισμένα βέβαια με τα σημεία των νέων καιρών) το εγχειρίδιο στο…τσεπάκι του Γκουαρντιόλα, για να καλομάθουν οι φίλοι της Σίτι.

Να καλομάθουν τόσο πολύ σε σημείο που να «βλέπουν» την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ να πλησιάζει την πόλη τους. Όχι όμως για λογαριασμό των «άλλων». Για πάρτη της Σίτι.

Είναι μόνο τα λεφτά;

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως σ’ όποια ομάδα και αν δούλεψε ο Πεπ, υπήρχε «πλάτη». Και ταμείο βεβαίως βεβαίως για να υπακούσουν στις εντολές του οι καλύτεροι.

Για πάμε όμως να δώσουμε απάντηση σ’ ένα απ’ τα ερωτήματα που «ταλαιπωρούν» την ανθρωπότητα αιώνες κι αιώνες.

Φέρνει το χρήμα την ευτυχία; Μη βιάζεσαι «μάστορα» για ν’ απαντήσεις και συλλογίσου πρώτα τις «παγίδες». Θα μπορούσε άραγε ο Γκουαρντιόλα να δημιουργήσει τέτοιο (προσωπικό) μύθο ή τέτοια ποδοσφαιρικά θαύματα, αν δεν υπήρχε η «μηχανή υποστήριξης»;

Κανείς δεν μπορεί ν’ απαρνηθεί τη δυναμική που δίνει το ρευστό, για την απόκτηση των παικτών που ονειρεύεται κάθε προπονητής.

Οκ ο Πεπ παίρνει όποιον θέλει. Ο Μουρίνιο, ο Ζιντάν, ο Έμερι, ο Κόντε ή (παλιότερα) ο Αντσελότι δεν είχαν την πολυτέλεια να «ψωνίσουν» απ’ το VIP…ράφι; Την είχαν. Αλλά κάτι έλλειπε ή λείπει ακόμα για να προσεγγίσουν το βαθμό ευφυίας του Γκουαρντιόλα.

Βλέποντας κάποιος τη Μάντσεστερ Σίτι της φετινής περιόδου οφείλει να σταθεί στο «αποτύπωμα» του Καταλανού. Και είναι τόσο έντονο, που θυμίζει «βουλοκέρι» σ’ επιστολή για τ’ ανείπωτα μας.

Η αγγλική ομάδα «έσπασε τα δεσμά» με το παρελθόν και ατενίζει το μέλλον έχοντας βάλει «πλώρη» γι’ αχαρτογράφητα νερά. Ο Πεπ οδηγεί το νέο του δημιούργημα με τις αρχές και τις αξίες που θεμελίωσε τα δύο προηγούμενα, με το αποτέλεσμα είναι ελκυστικό. Άρα για να δοθεί και η απάντηση που σας χρωστάμε, δεν είναι μόνο τα λεφτά.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Δεν μπορούν να διευθύνουν εκατό μαέστροι με τον ίδιο τρόπο την ίδια ορχήστρα. Δε γίνεται και δε θέλουμε τις «κόπιες». Πεπ βλέπουμε με θέρμη τη νέα σου ιστορία κι ανυπομονούμε για το επόμενο βήμα ικανοποίησης των αισθήσεων μας.

Γράψτε το σχόλιο σας