ΠΑΟΚ : Μετά τον Μολέδο, να πάμε στο καρναβάλι του Ρίο

Όπως συμβαίνει στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο, τα λάθη χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Στα λάθη ξεροκεφαλιάς, απερισκεψίας, βιασύνης, άγνοιας και σε εκείνα που ενώ τα πάντα προετοιμάστηκαν και οργανώθηκαν με ιδανικό τρόπο έγιναν, επειδή κανείς δε μπορεί να προβλέψει το μέλλον.

Στην πρώτη κατηγορία πχ ανήκει η επιλογή του Μπέντο στον Ολυμπιακό, με εξαίρεση το ξεκίνημα της καριέρας του, όπου πήγε απέτυχε οικτρά. Στο Μουντιαλ του 2014 με την εθνική Πορτογαλίας πέτυχε το ακατόρθωτο, να αποκλειστεί στη φάση των ομίλων από τη θρυλική ομάδα των ΗΠΑ, έφαγε τετράμπαλο από τη Γερμανία και κατάφερε να κερδίσει με ηρωικό τρόπο τη Γκάνα. Απολύθηκε μετά από την εντός έδρας ήττα από την υπερδύναμη Αλβανία για τα προκριματικά του Euro, ανέλαβε ο Σάντος και η ομάδα πήγε τρένο μέχρι την κατάκτηση.

Στο ίδιο τσουβάλι μπορείς να βάλεις εκατοντάδες περιπτώσεις, όπως οι πρόσφατες με Χάσι και Στανόγεβιτς στον ΠΑΟΚ, όλες όμως έχουν ένα ελαφρυντικό. Το ρίσκο, δεν είναι λίγες οι φορές που κάνουμε επιλογές πέρα από κάθε λογική, με την ελπίδα πως θα δικαιωθούμε, τρώμε τη λεγόμενη φλασιά και κάνουμε κινήσεις που θεωρητικά μοιάζουν απονενοημένες. Κάποιες φορές βγαίνουν όμως, οπότε δεν είναι εντελώς απαγορευτικές…

Οι της άλλης κατηγορίας βγαίνουν συχνότερα, όχι πάντα όμως. Άκρως τεκμηριωμένη ήταν η επιλογή του Άρνεσεν στον ΠΑΟΚ ή του Χριστοδουλόπουλου για τον Παναθηναικό, ο πρώτος είχε βαρύ βιογραφικό, ο δεύτερος ήταν φέρελπις και καλά, τα ΜΜΕ που διψούν για νέο αίμα προέβαλαν υπερβολικά κάποιες ενέργειες του, ήθελαν και στον πολυμετοχικό να πουλήσουν μούρη κι έφαγαν τον παπά, αφού στην πράξη αμφότερες αποδείχτηκαν αποτυχημένες. Οι ψυχές, τα μυαλά και οι χαρακτήρες των ανθρώπων άλλωστε είναι σαν τα καρπούζια, μόνο αν τα δοκιμάσεις μπορείς να καταλάβεις την ποιότητά τους. Για να συμβεί αυτό όμως, πρέπει πρώτα να πληρώσεις τον Φερνάντο Σάντος με το αγροτικό.

Η περίπτωση Μολέδο και ΠΑΟΚ που απασχολεί τον τύπο το τελευταίο διάστημα, δεν εντάσσεται σε καμμία από τις κλασικές κατηγορίες που προανέφερα, είναι μια μοναδική περίπτωση, που όσο κι αν την ψάξεις, αδυνατείς να βρεις έστω κι ένα ελάχιστο δείγμα λογικής.

Ο ποδοσφαιριστής έχει ήδη υπογράψει στην Ιντερνασιονάλ για το επόμενο καλοκαίρι και το μόνο άγνωστο είναι τι θα κάνει στο διάστημα που μεσολαβεί. Ο Παναθηναικός του χρωστά χρήματα, βολεύεται αφάνταστα με την προοπτική να γλυτώσει το υπόλοιπο του συμβολαίου ενός αθλητή που αποτελεί εκ των πραγμάτων ξένο σώμα και κάπου εκεί εμφανίζεται ο ΠΑΟΚ, έτοιμος να πληρώσει (!!!) την ομάδα που θέλει να απαλλαγεί από την παρουσία του, για να τον κάνει προσωρινά δικό του.

Όποιος εντοπίσει έστω και ίχνος ποδοσφαιρικής σκέψης, του βγάζω το καπέλο.

Σε περίπτωση που ο Μολέδο δεν είχε συμφωνήσει τον επόμενο -ή μεθεπόμενο- προορισμό του, ακόμα κι αν ερχόταν για έξι μήνες θα είχε το κίνητρο να κερδίσει καλύτερο συμβόλαιο από τον ΠΑΟΚ, ή κάποια άλλη ομάδα που θα εντυπωσιαζόταν από τις επιδόσεις του.

Καλώς ή κακώς αυτό είναι το βασικό δέλεαρ για επαγγελματίες, η αμοιβή και η προοπτική. Ορισμένοι είναι αλήθεια εμπνέονται από το περιβάλλον, την πόλη, τον κόσμο, τα φαγητό, το ηλιοβασίλεμα, απαραίτητη προϋπόθεση για να τους αγγίξει κάτι από τα παραπάνω είναι να νοιώσουν κατ΄αρχήν την ομάδα σαν σπίτι τους.

Κι έμενα μου αρέσει το Λονδίνο πηγαίνω κάθε χρόνο και καραγουστάρω, δε γίνεται όμως να ταυτιστώ με μια πόλη από την οποία γνωρίζω εκ των προτέρων πως είμαι περαστικός.

Πόλη μου είναι η Θεσσαλονίκη, την αγαπώ, απολαμβάνω να ζω εδώ, αν και ποτέ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, αύριο μπορεί να χρειαστεί να μετακομίσω στο Μανχάταν. Σήμερα όμως εδώ είμαι, το αύριο δεν το ξέρω.

Ο Μολέδο το γνωρίζει όμως, που να βρει το κίνητρο όταν ο ερχομός του εκ των προτέρων είναι προδιαγραφών τουρίστα;

Τέτοιου τύπου επιλογή θα είχε κάποια βάση αν γινόταν στο φινάλε των μεταγραφών, όταν ο ΠΑΟΚ δε θα είχε βρει αυτό που έψαχνε, οπότε «αφού δε μπορώ να βρω αυτό που θέλω κι επιβάλλεται να φορέσω κάποιο ρούχο, κάνω ένα μπάλωμα». Ο ΠΑΟΚ όμως έχει και χρόνο και διαθέσιμο χρήμα, χίλιες φορές να προχωρούσε σε μια κανονική επιλογή ποδοσφαιριστή κι ας έβγαινε αποτυχημένη, δε θα ήταν η μοναδική φορά, ούτε ο ίδιος το πρώτο θύμα αποτυχημένης επιλογής.

Σε αυτήν την περίπτωση «το παλτό» θα έφευγε το καλοκαίρι, για το Μολέδο δεν ισχύει η έννοια της «περίπτωσης», καθώς θα φύγει στα σίγουρα.

Από την άλλη πλευρά, σε περίπτωση που δεν αποδεικνυόταν παλτό θα ανοίγαμε σαμπάνιες, αν ο Μολέδο αποδειχτεί βράχος, θα κλαίμε με μαύρο δάκρυ επειδή τον χάνουμε…

Δεν υπάρχει λογική, ώρες ώρες είναι ν΄απορείς αν οι εγκέφαλοι όσων λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις χωράνε σε φλιτζάνι εσπρέσο ή μήπως περισσεύει χώρος και για κανά δυο κύβους ζάχαρης.

Διάβασα πριν λίγο δηλώσεις του αντιπροέδρου της Ιντερνασιονάλ, όπου εμμέσως στέλνει το μήνυμα της απόκτησης του Μολέδο από τώρα, με δεδομένο πως ο Παναθηναικός του χρωστά και στην ουσία θα του είναι αχρείαστος μέχρι το καλοκαίρι, αφού δε θα έχει ούτε το κίνητρο να παίξει για το εξασφαλισμένο επόμενο συμβόλαιο του.

Σε ελεύθερη μετάφραση προσπαθεί να εξαγοράσει το υπόλοιπο του συμβολαίου του με το αντίστοιχο κόστος που θα γλιτώσει ο Παναθηναϊκός, άκρως ποδοσφαιρική η σκέψη. Που να φανταζόταν ο άνθρωπος πως θα υπήρχε ενδιαφερόμενος έστω για το λιγότερο από τετράμηνο που μεσολαβεί, ο οποίος θα προσέφερε και 300 χιλ μάλιστα, συν δυο πληρωμένους δανεικούς !

Ίσως να του ανοίξαμε τα μάτια, για να βρει νέους πρωταγωνιστές για τον επερχόμενο καρναβάλι του Ρίο…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

ΥΓ Μακάρι να βγω ψεύτης, μακάρι να παίζει κάτι άλλο που δεν το γνωρίζω. όπως πχ να έχει βρει ήδη ο ΠΑΟΚ ένα καλό στόπερ το οποίο όμως αδυνατεί να φέρει τώρα και να αρκείται σε μια πρόχειρη λύση, χωρίς αυτό πάλι να ανατρέπει θεαματικά τα δεδομένα. Ειδικά αν αναλογιστούμε πως οι «κουφές» επιλογές μας, δεν αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα…