Το πανηγύρι στα εκτός έδρας

Προσωπικά αντιπαθώ τα ματς εντός έδρας, αν και είναι ειρωνικό να το λέει αυτό μια ΑΕΚτζου, ξέρεις, επειδή τα «εντός» έδρας δεν είναι σε δικό μας γήπεδο. Τέλος πάντων, ακριβώς επειδή απαγορεύεται η μετακίνηση οπαδών, τα εκτός έδρας δεν έχουν πλέον πλάκα. Αυτή η μαλακία έχει κόψει τη μισή χαρά του ποδοσφαίρου.

Ωστόσο, μερικές φορές τα εκτός έδρας έχουν μια χαρούμενη ιεροτελεστία να αναδείξουν. Συγκεκριμένα, τα εκτός… πόλης. Οι ημερήσιες εκδρομές. Μαθαίνεις καλύτερα γεωγραφία, ρε παιδί μου.

Λεβαδειακός = Σουβλάκια
Αστέρας Τρίπολης = Κοψίδια στην βροχή
ΑΕΛ = Τσίπουρο με γλυκάνισο και ΕΣΠΑ
ΠΑΣ Γιάννινα = Τσίπουρο και κλαρίνο

Έχει μια αίγλη, μπάλα και εκπαιδευτικός τουρισμός, είναι επιμορφωτικό όσο να πεις.

Κι είμαστε, λοιπόν, μια φορά, ένα ρουχλιασμένο απόγευμα Παρασκευής και λιώνουμε σα σακιά πατάτες, ώσπου λέει κάποιος: Πάμε Κυριακή Τρίπολη να δούμε το ματς με Αστέρα;

Νανοσεκόντ μετά είχαμε ήδη συντονιστεί -8 άτομα σε δύο αυτοκίνητα. Ξεκινάμε Κυριακή πρωί, στα τσούκου-τσούκου, τίμια μπάλκαν ροκ-εν-ρόλα κατάσταση: Λαίδη Άντζελα, αυτοκίνητο ντουμανιασμένο, ένας μικροτσαμπουκάς για τα «πολιτικά», δηλαδή για τη σύνθεση της ομάδας. Κυριακούλα, δηλαδή.

Εν τω μεταξύ, το θέμα με τα (πολύ) εκτός έδρας είναι ο αστάθμητος παράγοντας…

Τέλος πάντων, περνάμε Κόρινθο. Στην Κόρινθο, να ξέρετε, έχει ένα σουβλατζίδικο πάνω στην Εθνική που είναι στάση οδηγών νταλίκας και παίζει Γωγώ Τσαμπά, αν περάσετε να το τιμήσετε, τα σουβλάκια του είναι πιο μεγάλα κι από το χουνέρι που έκανε ο Μίτσελ στον Καρνέζη.

Περνάμε, λοιπόν, την Κόρινθο, μια οπτασία, περνάμε έξω από τη Νεμέα, ακόμα χαρά θεού. Εν τω μεταξύ, να έχουν σπάσει τα τηλέφωνα για συμβουλές επιβίωσης: Πού να φάμε, πού να πιούμε.

Και κάνουμε και φτάνουμε στην Τρίπολη κι αρχίζει να βροντάει ο Όλυμπος, να αστράφτει η Γκιόνα! Και σύννεφα όλο και πιο μαύρα. Και κρύο. Επαρχιάρα, όμως, δε μασάς, στάνταρ τρεις ώρες πριν το ματς θα βρεις τουλάχιστον τα δύο βασικά πράγματα που δεσπόζουν στην αθάνατη ύπαιθρο: Καλό φαϊ, καλύτερο αλκοόλ.

Ξεκινάμε για τα μέρη που μας είπαν στα τηλέφωνα. Μέρος πρώτο, κλειστό Γιατί; Γιατί ο ιδιοκτήτης δεν ψηνόταν εκείνη τη μέρα. Ωραίος, πάμε παραπέρα. Μέρος δεύτερο, φίσκα, μόνο φαντάροι και φοιτητές. Μέρος τρίτο -οκ, μέρος τρίτο άκυρο, δεν το βρήκαμε ποτέ, χαθήκαμε.

Και κάνουμε και καταλήγουμε σε ένα καφενείο γεμάτο μπαρμπάδες, καθόμαστε, σκάει η ταβερνιάρα, φέρνει τσίπουρα, φέρνει κάτι απροσδιόριστους μεζέδες, ξεκινά η μανούρα μεταξύ μας, η δε βροχή ανταριάζει χειρότερα. Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.

Κι ήρθε η ώρα να μετακινηθούμε προς το Κολοσσαίο της Τρίπολης, η βροχή έχει εν τω μεταξύ κοπάσει, αλλά το κρύο-κρύο, όχι μαλακίες.

Κρύο, υγρασία, σκατοεκδρομή, άδειο στομάχι, τα μαλλιά μου να έχουν φουντώσει σα βασιλικός, σιγά σιγά να έχουμε αρχίσει να ανεβάζουμε πυρετό και με το που τρώμε την πρώτη κίτρινη, αρχίζουμε να βρίζουμε όπως ο Ραμπεσαντρατανά τον Μάκη Ψωμιάδη.

«Μπούλο μέχρι να σβήσει ο ήλιος, μαλάκες», ήταν η φράση που σφράγισε τις εκδρομές εκτός έκτοτε.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Ούτε που θυμάμαι πόσο είχε λήξει εκείνο το ματς. Λογικά όχι και πολύ καλά.

Γράψτε το σχόλιο σας