Εθνική Ελλάδας : Τα παιδιά της ανάγκης

Είναι η αμήχανη στιγμή που ακούς τον ομοσπονδιακό προπονητή, Θανάση Σκουρτόπουλο, να λέει με πάθος «δεν μπορείς να υποτιμάς τον αρχηγό του ΠΑΟΚ και τον αρχηγό της ΑΕΚ» κι αναρωτιέσαι ποιος δαίμονας έχει μπει μέσα του κι έχει οικειοποιηθεί τη φωνή και τη σκέψη του; Θυμάσαι τις ταινίες με τίτλο «Εξορκιστής» κι αναρωτιέσαι αν θα αρχίσει να περιστρέφει 360 μοίρες το κεφάλι του, βγάζοντας παράξενους υπόκωφους ήχους…

Συγνώμη κόουτς, αλλά δεν ανήκες στο αμέσως προηγούμενο προπονητικό τιμ; Δεν ήσουν τόσα χρόνια εδώ, στην ίδια χώρα μ’ εμάς, δεν έβλεπες την Εθνική Ελλάδας; Πότε κλήθηκε ο αρχηγός της ΑΕΚ (εδώ και χρόνια παραμένει ο Ντούσαν Σάκοτα, δεν άλλαξε), πότε κλήθηκε ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, ή του Άρη, ή του Ρεθύμνου;

Υπάρχει έστω ένας που να πιστεύει πως αν δεν έμεναν εκτός τόσοι παίκτες της Ευρωλίγκας, θα υπήρχε έστω μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να κληθεί ο Σάκοτα, ο Μαργαρίτης, ή ο Βασιλόπουλος; Αλήθεια, αφού δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον αρχηγό της ΑΕΚ, ή του ΠΑΟΚ, γιατί αγνοούμε τον αρχηγό του Πανιωνίου, ο οποίος τυγχάνει και μεταξύ των πρώτων σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος; Βαγγέλης Σακελλαρίου λέγεται.

Όταν, στις προηγούμενες Εθνικές είχαν κληθεί παιδιά με μέλλον, αλλά που για την ώρα δεν έχουν καταγράψει χιλιόμετρα (για παράδειγμα ο Ντόρσεϊ), η ΑΕΚ και οι υπόλοιπες ομάδες δεν είχαν «μπαρουτοκαπνισμένους» αρχηγούς; Όταν βλέπατε -και καλά κάνατε- μόνο τα παιδιά που έχουν μέλλον, ο εξαιρετικός (και τότε) Δημήτρης Μαυροειδής δεν έκανε ανάλογες εμφανίσεις με τον «δικέφαλο».

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Αυτά τα παιδιά, εξαιρετικά, υπέροχα, κατέθεσαν ψυχή και κράτησαν ψηλά το επίπεδο της «επίσημης αγαπημένης», κλήθηκαν όχι γιατί τους είχατε στα πλάνα σας, αλλά γιατί δεν υπήρχαν άλλοι. Τα παιδιά της ανάγκης είναι κι όχι τα παιδιά της επιλογής και κάθε διαφορετική προσέγγιση είναι προσβολή και προς την προσωπικότητά τους και προς την προσφορά τους.

Ο Σάκοτα, ο Μαυροειδής, ο Βασιλόπουλος, είναι αθλητές που είδαν την καριέρα τους να τελειώνει. Το είχαν πάρει απόφαση ότι θα κόψουν το μπάσκετ, επιβίωσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, κατόρθωσαν κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο. Δεν χρειάζονται… σάλια, για να νιώσουν καλά. Είναι ευτυχισμένοι που πατάνε παρκέ, έχουν την απόλυτη αυτογνωσία, κοιτάζουν τα… διαστρέμματα και γελάνε, γιατί πέρασαν χοντρά ζόρια.

Τα μπράβο -στο αγωνιστικό κομμάτι- δεν πρέπουν μόνο στους παίκτες, αλλά και στο προπονητικό τιμ. Συγχαρητήρια σε όλους, αλλά χωρίς φανφάρες και ψέματα. Είναι Εθνική ανάγκης, που ενδεχομένως να ανοίγει έναν μεγάλο κύκλο συζήτησης για το πώς πρέπει να είναι οι Εθνικές, όμως αυτό είναι της επόμενης μέρας.

MUST READ

Η σιγουριά από το πρώτο λεπτό, η ομιλία στα πέναλτι, η αγωνία του Μαρινάκη και η Μίλαν που προτιμούσαν οι ερυθρόλευκοι

Όπως θα μπορούσε να έλεγε και το τραγούδι «κόουτς, πες ό,τι θες μόνο μην πεις, πως τους έχεις αγαπήσει τάχα»…

Γράψτε το σχόλιο σας