Που Vamos ρε Argentina, μόνο για τη Σούπερ λιγκ είσαι

Δε νομίζω πως υπάρχει φίλαθλος που χαίρεται με την εικόνα που παρουσιάζει η Αργεντινή και την οδηγεί στην αίθουσα αναχωρήσεων. Δε μιλάω για τη συγκεκριμένη ομάδα, αλλά για την Αργεντινή ως οντότητα. Ακόμα κι αν δεν είσαι από τους υποστηρικτές της, όλος αυτός που ποδοσφαιρικός μύθος που κουβαλά και η μοναδικότητα των ποδοσφαιρικών στιγμών που έχει προσφέρει, σε κάνει να στέκεσαι με δέος μπροστά της.,  Επόμενο είναι να σε χαλάει το γεγονός πως αντί για ομάδα που θα κουβαλά έστω μια στάλα από το παρελθόν της, βλέπεις 11 περιφερόμενες φανέλες με προορισμό αντίστοιχο του κατασκηνωτή που ψάχνει ελεύθερο κάμπινγκ κι έναν προπονητή, που η κινησιολογία του παραπέμπει σε ηθοποιό, ενώ από το λαιμό και κάτω θυμίζει κλώνο πορτιέρη και μαθουσάλα χαρλεά..

Θες δε θες σε τέτοιες περιπτώσεις, θα ξεπεράσεις τα όρια της νοσταλγικής γραφικότητας και θα αρχίσεις να αναπολείς όσα σου χάρισε αυτή η εθνική.

Από την ομαδάρα του 78 σε ένα από τα πιο ιστορικά Μουντιάλ, που μεταξύ άλλων έκανε παγκόσμια μόδα τα χαρτάκια στις κερκίδες. Οι Αργεντινοί το λάνσαραν και καθιερώθηκε παντού.

Λίγο μετά ήταν ο ασύγκριτος Μαραντόνα, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του σύμπαντος, που με εκείνο το γκολ κόντρα στην Αγγλία έβαλε τη σφραγίδα της πιο περίτεχνης ενέργειας στην ιστορία. Είναι από τις φάσεις που ενώ την έχεις δει ίσα με 1000 φορές, θα την απολαύσεις σα να την έβλεπες για πρώτη φορά. Από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος, είναι ποίημα. όπως και η Αργεντινή εκείνου του Μουντιάλ.

Ξαναπήγε τελικό τέσσερα χρόνια μετά, αν και η προσπάθεια να κλέψει το κύπελλο δεν ταίριαζε στην ιστορία και στην ιδιοσυγκρασία της, τα δάκρυα του Ντιέγκο στο τέλος, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.

Το περίεργο με την Αργεντινή είναι πως έχει καλό υλικό, δεν είναι από τις περιπτώσεις που κάποια ομάδα κάνει τον κύκλο της και φτάνει στα πατώματα μέχρι να επανακάμψει, οι ποδοσφαιριστές που παράγει συνεχίζουν να στελεχώνουν τις καλύτερες ομάδες του πλανήτη.

Το θέμα δεν είναι πως η ομάδα δεν παίζει καλά ή ότι έχει σχεδόν αποκλειστεί, κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, είναι πως βλέπεις ένα ποδοσφαιρικό  συνονθύλευμα που συμμετέχει από αγγαρεία. Δε στεναχωριέσαι επειδή το πιθανότερο είναι να μη συνεχίσει, αλλά σε κάνει να τη βλέπεις με αδιαφορία, φτάνεις στο σημείο να σκέφτεσαι «και να φύγει η Αργεντινή δεν έχασε η Βενετιά βελόνι, είτε έβλεπες αυτούς είτε το Παναμά, δεν είχε διαφορά». Μιλάμε για κατόρθωμα τώρα…

Η μόνη διοργάνωση που θα μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς αυτή η Αργεντινή θα ήταν η Σούπερ λίγκα, ούτε ο Κομπότης θα έφερνε αντίρρηση σε τέτοιο ενδεχόμενο, στο τσεπάκι θα τους είχε…

Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι εξ ημών απογοητευόμαστε με το χάλι της Αργεντινής, στη Λατινική Αμερική θα το γιορτάζουν. όχι για τους λόγους που φαντάζεστε.

Σε γενικές γραμμές η κατάσταση εκεί δε θυμίζει Ευρώπη, όπου τα ποδοσφαιρικά πάθη εξάπτουν τις εχθρικές διαθέσεις μεταξύ των κρατών που κορυφώνονται στις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις. υπάρχει μια σύμπνοια μεταξύ των χωρών σε κάθε επίπεδο, ίσως επειδή ο Ευρωπαϊκός επεκτατισμός τους ανάγκασε να μη βλέπουν τον γείτονα ως αντίπαλο.

Εξαίρεση είναι οι Αργεντινοί, που δεν τους συμπαθεί κανείς και οι ίδιοι άλλωστε αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους λαούς αφ΄ υψηλού,  αφού συμπεριφέρονται ως ανώτερη ράτσα, Αντιλαμβάνονται την υπόλοιπη Λατινική Αμερική ως σκουπιδότοπο, γι αυτό και όταν η οικονομία της χώρας κατέρρευσε με τους ανθρώπους να ψάχνουν ένα πιάτο φαγητό στους δρόμους, δεν τους λυπήθηκε κανείς.

Τους θεωρούν και ρατσιστές μάλιστα,  στη Νότιο Αμερική το δουλεμπόριο ήταν από τις πιο επικερδείς «επιχειρήσεις» και εκατομμύρια Αφρικανοί εγκαταστάθηκαν εκεί συνθέτοντας ένα πολύχρωμο φυλετικό παζλ με τους Ευρωπαίους και τους ντόπιους, γι αυτό και θα βρεις ουκ ολίγους μαύρους στη Βραζιλία, στο Περού, στη Βολιβία, όχι όμως και στην Αργεντινή.

Ίσως να μην τυχαίο πως αποτελεί παραδοσιακά την πιο λευκή, από τις υπόλοιπες εθνικές της Λατινικής Αμερικής…

Κλείνοντας όπως περίπου ξεκίνησα, το ποδοσφαιρικό χάλι της Αργεντινής δε μπορεί παρά να έχει έναν φυσικό αυτουργό, είναι ο ίδιος που θα πιστωνόταν μια καλή πορεία.

Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες (ούτε θα μπορούσα, κι αν γνώριζα δε θα άλλαζε κάτι) ο προπονητής είναι ο Νο 1 στα αποδυτήρια κάθε ομάδας, το ότι είναι αυτός αξίζει την πρώτη γουλιά του νέκταρ στις επιτυχίες και το μεγαλύτερο ανάθεμα στις αποτυχίες που οφείλονται στο αγωνιστικό χάλι, αποτελεί δόγμα.

MUST READ

Ο κρυφός άσος στο… μανίκι του Μπαρτζώκα (vid)

Είναι όπως ο πρωθυπουργός κάθε χώρας, αυτός έχει το μαχαίρι και το πεπόνι, οποιαδήποτε άλλη εκδοχή, που αθωώνει τον πρωθυπουργό και να βγάλει στον τάκο τους υπουργούς, τα στελέχη και τους προέδρους των δημόσιων οργανισμών, είναι πέρα από κάθε λογική…

Γράψτε το σχόλιο σας