Ο Καμικάζι αυτοκτονίας Τσίπρας, που άνοιξε την Κερκόπορτα

Αν γινόταν μια πανελλήνια ίσως και παγκόσμια δημοσκόπηση, με ερώτημα, «γιατί οι πολιτικοί δεν ανταποκρίνονται ποτέ στις προσδοκίες των πολιτών και πάντα τους διαψεύδουν;», ή κάτι πιο εξειδικευμένο του τύπου «ποιο είναι το βασικό μέλημα των πολιτικών:» η απάντηση που θα κέρδιζε σχεδόν το απόλυτο των προτιμήσεων θα ήταν «να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία».

Εξαιρετικά βολικό θα έλεγα, δε σας κρύβω πως αν ήμουν πολιτικός, θα ήθελα να πιστεύει κάτι τέτοιο ο κόσμος για μένα. Ίσως να έμπαινα στον πειρασμό να χρηματοδοτήσω μια παρόμοια δημοσκόπηση, ώστε να πεισθεί το κοινό πως αυτή είναι η πιο σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα και του ρόλου μου.

Σε περίπτωση που έβλεπε λίγο παραπέρα, το πράγμα θα γινόταν πιο επικίνδυνο..

Το να θες να διατηρήσεις τα όποια κεκτημένα άλλωστε, δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν υπάλληλο που εργάζεται με απόλυτη αφοσίωση και τυπικότητα ώστε να συνεχίσει να εξασφαλίζει τα προς το ζην, ή έναν επιχειρηματία που παλεύει νυχθημερόν για να κρατήσει ζωντανή την επιχείρηση του. Σημασία έχει ο τρόπος και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο καθένας για να πετύχει το ζητούμενο, θα μου πείτε και θα έχετε δίκαιο, μιλάμε όμως για την κεντρική ιδέα, το ποθούμενο, το στόχο.

Το ξεπούλημα, το χάρισμα του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πεποίθηση πως το κυρίαρχο μέλημα των πολιτικών είναι να κρατήσουν την καρέκλα..

Έχοντας ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος της κυβερνητικής θητείας, η παρέα του Τσίπρα δε μπορεί να μην έχει προβληματιστεί από το γεγονός πως ενώ υποσχέθηκε 13η σύνταξη και μείωσε κι άλλο τις υφιστάμενες, ενώ δεσμεύτηκε για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ εντούτοις τον αύξησε, με λίγα λόγια ενώ εμφανίστηκε ως σύγχρονος Λεωνίδας και αποδείχτηκε τελικά Εφιάλτης, ο μοναδικός λόγος που προκάλεσε Πανελλήνιο ξεσηκωμό ήταν η πρόθεση του να χαρίσει το όνομα της Μακεδονίας στους γείτονες.

Δε γίνεται να μην το έχουν καταλάβει, είπαμε είναι ανίκανοι και αστείοι, όχι όμως τόσο ανόητοι…

Σημειώστε πως δεν αφορά θέμα για το οποίο είχε υποσχεθεί λύση όπως πχ αυτό των μνημονίων και της οικονομικής ανέχειας, ίσα ίσα που ο ιδεολογικός προσανατολισμός του ήταν εκ των προτέρων γνωστός. Κι όμως, αυτή ήταν οι αιτία που προκάλεσε τις περισσότερες αντιδράσεις, ο Έλληνας άλλωστε επιβιώνει και με λιγότερα, χωρίς αξιοπρέπεια όμως νιώθει να πνίγεται.

Η φυσιολογική αντίδραση μιας παράταξης που έχει ως βασικό στόχο να μείνει στην εξουσία, θα ήταν να τρενάρει όσο περισσότερο γίνεται το ζήτημα, ειδικά όταν μιλάμε για μια περίοδο που είναι προεκλογική.

Να ετοιμάσουν -όπως ετοιμάζουν- μια μαϊμού έξοδο από το μνημόνια, να το έπαιζαν πως δε μάσησαν από τις πιέσεις του ξένου παράγοντα για το Σκοπιανό, να υπήρχε κι ένας δράκος βρε αδερφέ, στο επόμενο παραμύθι που θα ξεφούρνιζαν…..

Όπως ακριβώς έκαναν και όλοι οι προηγούμενοι δηλαδή, που έτρεμαν να υπογράψουν το ξεπούλημα του ονόματος και της ιστορίας μας, για να αποφύγουν και τη ρετσινιά του ξεπουλήματος και παρουσίαζαν το ΠΓΔΜ ως θρίαμβο..

Το ότι όλοι ήθελαν να το παραχωρήσουν, ή δεν τους απασχολούσε και πολύ τέλος πάντων, είναι πέρα από κάθε συζήτηση.

Δε μιλάμε λοιπόν για έναν φαντάρο που πηγαίνει στη μάχη έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του πως μπορεί να μην επιστρέψει ζωντανός, αλλά για καμικάζι αυτοκτονίας που αποχαιρετά τους οικείους του έχοντας φτιάξει ήδη τη διαθήκη του, γνωρίζοντας πως οι πνοές του είναι μετρημένες.

Οι καμικάζι ήταν πάντα οι καλύτερα εκπαιδευμένοι και πιο υπάκουοι σε κάθε είδους εντολή, ώστε να φέρνουν σε πέρας τις δυσκολότερες αποστολές, χωρίς αναστολές, ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις.

Κατά μια εκδοχή ίσως αυτό να συνιστούσε και δείγμα γενναιότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού δίνει λύση σε ένα ζήτημα που χρονίζει κι έμοιαζε με καυτή πατάτα.

Υπάρχει έστω κι ένας όμως που να πιστεύει πως το κόμμα που αποδεδειγμένα αδιαφορεί για το σήμερα της Ελλάδος και των πολιτών της, όχι μόνο κόπτεται αλλά θυσιάζεται για το αύριο.

Ο Αντρέας λχ, που με το δόγμα «Τσοβόλα δώστα όλα» βούλιαξε τη χώρα, υποθηκεύοντας το μέλλον της, τα έδινε όλα για το σήμερα της εποχής του κι έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια το αύριο, ένας λόγος παραπάνω λοιπόν για αυτόν που καταστρέφει το παρόν της, να αδιαφορεί περισσότερο για το μέλλον της..

Ακόμα κι αν εξετάσουμε το θέμα επί της ουσίας, όλα τα επικοινωνιακά τερτίπια που κατά καιρούς έχουν εφευρεθεί για να δικαιολογήσουν το ξεπούλημα, δεν πείθουν ούτε την Περιστέρα. Την επόμενη του συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη είχα γράψει κείμενο με τίτλο «παραχωρείς όνομα, παραχωρείς εδάφη», τέλος! Οι λοιπές εύηχες και κατασκευασμένες αναφορές σε γλώσσες, αλυτρωτισμούς, Συντάγματα κλπ που ανακαλύφθηκαν στην πορεία για να χρυσώσουν το χάπι αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο (όπως με το ΠΓΔΜ), είναι για τους πιο αφελείς και από εκείνους που πίστεψαν προεκλογικά πως μια χρεωμένη χώρα, που ούτε παράγει, ούτε μπορεί να εξυπηρετήσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις της, θα πάρει νέο δάνειο, με τσαμπουκά ανάλογο του νταβατζή που αποσπά τις εισπράξεις της πόρνης.

Αφενός διότι τα Συντάγματα είναι για να αναθεωρούνται, αφετέρου γιατί ο αλυτρωτισμός -σε όποια του μορφή κι αν υπάρχει- κατοικοεδρεύει στις ψυχές των ανθρώπων και όχι στους νόμους και στην επίσημη διπλωματική ρητορική.

Δεν πέρασε καιρός από τη μέρα που ο Ερντογάν αμφισβήτησε ρητά τη συνθήκη της Λωζάνης, έτσι πάνε αυτά, ο κόσμος του σήμερα έχει σχεδόν παντού σύνορα, τα οποία δε θα παραμείνουν ανέγγιχτα σε 100 ή 200 χρόνια, όλο και κάποια συνθήκη θα αναθεωρηθεί, όλο και κάποιος θα νιώσει συγκυριακά πιο ισχυρός ώστε να πετύχει το στόχο που είχε αποθηκευμένο μέσα του.

Όποιος αμφιβάλλει, μπορεί απλά να ρίξει μια ματιά στο πως ήταν ο ίδιος κόσμος, 100 χρόνια πριν.

Εκτός αν νομίζει πάλι. πως σε περίπτωση που οι ηγέτες Ισραήλ και Παλαιστίνης έφταναν σε ανάλογη συμφωνία για την επίλυση των διαχρονικών διενέξεων, οι λαοί τους θα υποτάσσονταν επειδή έτσι αποφάσισαν οι αφέντες.

Χαρίζοντας το όνομα λοιπόν, ανοίγουμε οριστικά την Κερκόπορτα, το ποιος θα μπει, πότε και με ποιον τρόπο, είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εμάς πλέον.αλλά από εκείνον που παραμονεύει.

Μακεδόνας θα είναι πάντως, Βόρειος, Άνω ή κάπως έτσι μικρή σημασία έχει, εμείς θα ζούμε στη Νότια Μακεδονία, αυτοί στη Βόρεια, με ότι αυτό συνεπάγεται, οι συνειρμοί είναι προφανείς.

Όποιος δεν αντιλαμβάνεται το αυτονόητο πιστεύοντας πως δόθηκε οριστική λύση με τους γείτονες, είναι σαν αυτόν που οδηγάει στο αντίθετο ρεύμα, ελπίζοντας πως ο νταλικιέρης που έρχεται από απέναντι, θα κόψει το τιμόνι.

Το καλύτερο που έχει να κάνει λοιπόν, είναι να αναζητήσει τις θείες που χόρευαν στο Σύνταγμα γιορτάζοντας το «όχι» στο δημοψήφισμα, να ρίξει μαζί τους έναν ακόμα Καλαματιανό, πριν πέσει ήσυχος για ύπνο.

MUST READ

Το «κλειδί» της επιτυχίας είναι στο Ρέντη

Κι εκείνες άλλωστε νόμιζαν πως θα κοιμηθούν εξαντλημένες από το χορό και θα ξυπνήσουν σε μια διαφορετική χώρα, που δε θα ασφυκτιά κάτω από τη μπότα των δανειστών…

Γράψτε το σχόλιο σας