Η κούπα είναι αληθινή, όχι σαν τη δική σας φτιαγμένη από χαρτί

Δεν ήταν ένας ο λόγος της απουσίας μου, μετά τη λήξη του τελικού. Η δημιουργία τεχνητής προσμονής είναι από τα μυστικά του σύγχρονου marketing, πόσο δε όταν οι φίλοι της χάρτινης παθαίνουν αμόκ ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις αλήθειες που ντρέπονται να διαβάσουν.

Σκέψου από την άλλη να έχουν φύγει με κόκκινο σβέρκο από το ΟΑΚΑ, περιμένοντας πως και πως να διαβάσουν, να βάζουν ξυπνητήρι ανά μια ώρα και να πετάγονται από τον ύπνο, μπουκάροντας αλά Σαββίδη στο σάιτ.

Πείτε το και εκδίκηση, ως την ιδανική ευκαιρία να ζήσουν τον αυθεντικό τρόμο, μετά από αυτόν που έζησαν στον αγωνιστικό χώρο.

Κυρίως όμως το έκανα, για να μείνει όσο περισσότερο γινόταν καρφιτσωμένο στην κορυφή το τελευταίο κείμενο πριν τον τελικό, όπου εξηγούσα τους λόγους που η έδρα διεξαγωγής, συνιστά πλεονέκτημα για τον ΠΑΟΚ.

Όντας η καλύτερη ομάδα, θα έβγαινε να παίξει ποδόσφαιρο, όπως έκανε και στον αντίστοιχο τελικό πρωταθλήματος της Τούμπας, κάτι που δε μπορούσε να κάνει η χάρτινη και ανεξάρτητα απ΄όσο σημάδεψαν εκείνο το παιγνίδι, σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο φάνηκε στα 89 λεπτά μέχρι το γκολ του Βαρέλα.

Μέσα στο σπίτι της, χωρίς την εναλλακτική των δυο αποτελεσμάτων και με τον τίτλο της πρωταθλήτριας -έστω και στα χαρτιά-, δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπίσει το ματς με νοοτροπία των ομάδων που γνώρισε στις περήφανες επαρχιακές τουρνέ της, όπως έκανε πέρσι στο Βόλο, αλλά και στην Τούμπα.

Αναγκαστικά θα έπαιζε ποδόσφαιρο, έστω και αυτό του ψητά προπονητή, πρέσινγκ και τρέξιμο, ποντάροντας σε μια έμπνευση της στιγμής.

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν θα βλέπαμε στο χόρτο, ποιος είναι ο καλύτερος.

Ή μάλλον θα ξαναβλέπαμε, αφού υπήρχε μια ομάδα που μάζεψε τους περισσότερους και άλλη μια που την πέρασε, προσθέτοντας βαθμούς που πήρε από κάτι σέντερ φορ-εφέτες.

Είχα γράψει και άλλα τον τελευταίο μήνα εν΄ όψει τελικού, πως ξέχωρα από το αγωνιστικό, οι παίκτες της χάρτινης δε θα είχαν κουράγιο έστω και να κοιτάξουν τους αντιπάλους στα μάτια, έπειτα από τη συμμετοχή τους στην θεατρική παράσταση της Τούμπας, οπότε ο ΠΑΟΚ είχε και ηθικό πλεονέκτημα.

Αυτό που είδαμε τελικά δεν ήταν μια απλή πιστοποίηση της ανωτερότητας του ΠΑΟΚ, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, αφού ο νικητής έκανε πάρτι, επιβεβαιώνοντας πως η ταινία «πρωταθλήτρια 2018» ήταν η κωμωδία της δεκαετίας, ίσως και του αιώνα.

Το μόνο που κατάφερε η χάρτινη ήταν να κάνει repeat στις κωμωδίες, άντε να πείσεις ένα τηλεοπτικό συνεργείο από το εξωτερικό που ήρθε στο ΟΑΚΑ για να καλύψει τον τελικό, ή κάποιους αξιωματούχους της Ουέφα πως αυτό το πράγμα με τα κίτρινα, είναι στ΄ αλήθεια πρωταθλητής και η καλύτερη ομάδα, όπως διατείνονταν ο Μάνος ο ψητάς, παρέα με τον ρεπόρτερ Κέτσαπ και τον άλλον, με το όνομα από πατατάκια…

Θα αποτελούσε ίσως τον πιο πιθανό λόγο, για ποδοσφαιρικό Grexit.

Δε συζητάμε γι αυτό που συνήθως σχολιάζουμε μετά από αγώνες, πως ο ένας ήταν μέτριος κι ο άλλος καλός, ο μεν καλός κι ο δε καλύτερος, ή ότι ο ένας ήταν πολύ καλός κι ο άλλος σούπερ.

Η μια ομάδα δεν υπήρχε πουθενά μέσα στο γήπεδο, μέχρι το 82 που έκανε την πρώτη από τις δυο συνολικά ευκαιρίες της, η μοναδική φορά που οι φίλοι της πετάχτηκαν από τις θέσεις τους ήταν, για να πανηγυρίσουν το πέναλτι που έχασε ο ΠΑΟΚ!

Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό, μετά τη λήξη αναρωτιόμουν αν κουράστηκαν περισσότεροι οι χάρτινοι οπαδοί που με εξαίρεση τρεις φορές έβγαλαν 90 λεπτά καθιστοί ή ο Πασχαλάκης, που αν υπήρχε καμία εμφανίσιμη φωτορεπόρτερ πίσω από την εστία, είχε χρόνο να κάνει πέσιμο, να αρχίσει το ψηστήρι, να κεράσει καφέ και να θυμάται για πάντα τη βραδιά, αφού εκτός από το κύπελλο έβγαλε και γκόμενα…

Με τον τελικό να διεξάγεται στο ΟΑΚΑ πάντως ήταν ευκαιρία να θυμηθούμε κάποια από τα βασικά σημεία του Ολυμπιακού ιδεώδους, σύμφωνα με τα οποία σημασία έχει η συμμετοχή και η προσπάθεια, ακόμα και αυτή σου αφήνει κάτι θετικό, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα..

Για τον ΠΑΟΚ ήταν η κατάκτηση του κυπέλλου μαζί με την τιμωρία και τον αγωνιστικό διασυρμό της χάρτινης, για την τελευταία ήταν ένα καλό μάθημα για το πως είναι να σηκώνεις αληθινή κούπα και πως είναι το κανονικό ποδόσφαιρο, αυτό δηλαδή που φοβήθηκαν να παίξουν στην Τούμπα.

Έτσι κάνουν οι αθλητές σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτός είναι ο αθλητισμός, μπαίνεις στον προβλεπόμενο χώρο και δίνεις τη μάχη σου, αν την χάσεις, ακόμα κι αυτό σε βοηθά να δυναμώσεις, διδασκόμενος από τα λάθη σου.

Δεν ακυρώνεις εκβιαστικά καθαρό γκολ κι επειδή δε μπορείς να αντιμετωπίσεις στα ίσια τον αντίπαλο, ζητάς να μάθεις αν μέτρησε τελικά, για να αποφασίσεις αν τρόμαξες από μια φωτογραφία.

Θα έρθει η στιγμή λοιπόν που θα τιμωρηθείς με τον πιο εμφατικό τρόπο, κοινώς θα γίνεις ρόμπα, όπως έγινε το Σάββατο η χάρτινη.

Κλείνοντας όπως ακριβώς ξεκίνησα, με παραπομπές σε προηγούμενα άρθρα, να θυμίσω επίσης πως μετά την πρόκρισή της στον τελικό, είχα γράψει πως το σοφότερο για τη χάρτινη θα ήταν να αποκλειστεί από την Λάρισα, ώστε να αποφύγει διακριτικά τη σύγκριση, φέρνοντας ως παράδειγμα τον Τσίπρα που στο δημοψήφισμα ψήφισε στην πραγματικότητα ΝΑΙ, επειδή δε μπορούσε να διαχειριστεί το ΟΧΙ που δήθεν υποστήριζε και τελικά έγινε ανέκδοτο.

Έτσι την πάτησαν κι αυτοί, αν είχαν αποκλειστεί ούτε ρεντίκολα θα γινόταν σε όλον το ντουνιά, αφήστε που θα υποβάθμιζαν και την κατάκτηση του κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ, με αντίπαλο τη Λάρισα.

Φάνηκε όμως πως τελικά το πίστεψαν στ΄ αλήθεια πως είναι η καλύτερη ομάδα, κάτι που ακυρώνει και την πρωτοβουλία του ΠΑΟΚ να ζητήσει ντόπινγκ κοντρόλ.

Αν ζητούσε αλκοτέστ, οι «ανώνυμοι αλκοολικοί» θα έβγαιναν στη σύνταξη και θα τους διαδέχονταν οι αντίστοιχοι «χάρτινοι».

MUST READ

Το «πενιχρό» 20, τα τρία... μηδενικά και το παράδειγμα του Βιλντόζα

Θα είχαν και την αρωγή του Αραούχο και Ψαριανού, στα πρώτα τους βήματα….