Η περίπτωση του Μποτία δείχνει το δρόμο για την επόμενη επιλογή!
Τέσσερα χρόνια έμεινε στον Ολυμπιακό ο Αλμπέρτο Μποτία. Δεν πρόλαβε την καλή πορεία της ομάδας που έφτασε μέχρι τη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, στηριζόμενη στους Μανωλά και Σιόβα, αλλά έπαιξε την επόμενη χρονιά στις νίκες με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την Γιουβέντους. Κι αποχωρεί στα 29 του χρόνια από το Ρέντη, αφήνοντας ένα συμβόλαιο των 600.000 ευρώ το χρόνο, όσα δεν έπαιρναν στη σούμα ο Βράνιες στην ΑΕΚ και ο Μολέντο στον Παναθηναϊκό. Απλά μαθήματα οικονομίας…
Δεν μπόρεσε να καθιερωθεί ο Ισπανός στην εκτίμηση των οπαδών του Ολυμπιακού. Ποτέ δεν πήγε τον πήχη πιο ψηλά από τον Όλοφ Μέλμπεργκ, κι αυτό γιατί ήταν καλύτερος μέσα στην περιοχή όμως υστερούσε σε ταχύτητα, όχι στην επέμβαση, αλλά στον ανοιχτό χώρο.
Για παράδειγμα στα δύο ματς με την Μπαρτσελόνα ήταν σούπερ κι ας είχε απέναντί του Μέσι και Σουάρες. Και στο Καραϊσκάκη δεν ήταν και λίγο το 0-0 απέναντι στην ορχήστρα του Βαλβέρδε. Με τη διαφορά ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται να ανεβάζει την άμυνά του στο κέντρο του γηπέδου σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια.
Και σε αυτήν την εκδοχή η αδυναμία του Μποτία ήταν φανερή για αυτό και γέμισε κάρτες, επειδή προσπαθούσε να σταματήσει την κόντρα επίθεση των αντιπάλων με φάουλ και μάλιστα αρκετές φορές και με άγαρμπο τρόπο. Σε κάθε περίπτωση ο Ολυμπιακός έχει να διδαχθεί από την περίπτωση του Μποτία για την επόμενη επιλογή του.
Και έχουμε την εκτίμηση ότι ο Πέδρο Μαρτίνς θα έχει καταλάβει ότι η καινούργια του ομάδα δεν θα χρειαστεί έναν στόπερ του… κουτιού, από τη στιγμή μάλιστα που τούτη τη φορά δεν θα διεκδικήσει τη συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ, συνεπώς θα πρέπει να ανεβαίνει στο γήπεδο σε κάθε αγώνα της.
Κατά τα φαινόμενα, θα αναζητήσει την ταχύτητα ο Πορτογάλος τεχνικός, τουλάχιστον για τον έναν κεντρικό του αμυντικό, ώστε να μπορέσει να συνθέσει πιο αξιόπιστο δίδυμο. Πέρα από το γεγονός ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο και ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίζει ο Ολυμπιακός τα παιχνίδια, καθώς στα δικά μας μάτια έμενε εκτεθειμένος τις πιο πολλές φορές ο Μποτία, αλλά προηγουμένως θα έπρεπε να υπήρχαν κι άλλες «φανέλες» όμοιες με τη δική του που θα είχαν συμμετοχή στο κομμάτι της ανασταλτικής λειτουργίας.
Σύμφωνα με το δόγμα των προπονητών, όλη η ομάδα επιτίθεται και όλη η ομάδα μαρκάρει. Απλά επειδή αυτό μένει συνήθως στη θεωρία και δύσκολα βρίσκει εφαρμογή στην πράξη, από ένα σημείο και μετά τίθεται και θέμα της επιλογής των παικτών που θα εφαρμόσουν το σύστημα. Άλλο Μέλμπεργκ, άλλο Μανωλάς, άλλο Μποτία. Κι άλλο, προφανώς ο… επόμενος!