Ο Άρης ήρθε!

Μη γελάς γιατί έπεσα, κλάψε γιατί σηκώνομαι. Το συγκεκριμένο μότο θα μπορούσε κάλλιστα να αντικατοπτρίζει την επιστροφή του Άρη στην Superleague. Τέσσερα χρόνια ήταν πάρα πολλά για μια ομάδα τέτοιου του μεγέθους. Από εκείνο το απόγευμα , στις 26 Μαρτίου του 2014, μια μέρα από την συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του. Πέρασαν 1495 μέρες, με πίκρες, στεναχώριες, απογοητεύσεις από εκείνη την εντός έδρας ήττα από τον Εργοτέλη. Όχι πια. Ο Άρης είναι εδώ, ο Άρης με τη σημερινή εκτός έδρας νίκη του επί της ΑΕ Καραϊσκάκης επιστρέφει στην κατηγορία που ανήκει. Κανείς δεν πρόκειται να πανηγυρίσει για το αυτονόητο.

Μιλάμε, εξάλλου, για την τέταρτη ομάδα της χώρας σε κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Για τον Άρη δεν έφτανε ποτέ η Μακεδονία για να τον περικλείσει. Είναι ομάδα όλης της Ελλάδας, τεράστιο μέγεθος σε κόσμο και δυναμική. Ο εφιάλτης τελείωσε. Ο εφιάλτης, όμως, ο οποίος είχε κρατήσει έξι χρόνια και όχι τέσσερα. Είχε αρχίσει πριν από τον υποβιβασμό. Γιατί το να παλεύει για να κρατηθεί στην κατηγορία δεν αρμόζει σε μια τέτοια ομάδα.

Όλο αυτό το διάστημα προσπάθησαν με διάφορα μέσα να τον τελειώσουν, να τον οδηγήσουν στην καταστροφή. Εκμεταλλευτήκαν την αδυναμία των παραγόντων του και τα λάθη τους, άλλαξαν κανονισμούς στη μέση και στο τέλος των αγωνιστικών περιόδων για να μην ανέβει, έκαναν ό,τι μπορούσαν. Άδικα. Πνίγηκαν στη δική τους προσπάθεια. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε μια τεράστια παράμετρος, που στάθηκε εμπόδιο στα σχέδιά τους. Ο Άρης είναι ιδέα και όχι απλά μια εταιρεία. Και είχε για ασπίδα τον κόσμο του.

Τους οπαδούς του που ταξίδεψαν σε κάθε γωνία, σε κάθε χωριό της Ελλάδας, για να κάνουν πράξη το σύνθημα που είχαν φωνάξει τόσες φορές. Να μην τον αφήσουν ποτέ μοναχό. Ο Άρης συγκέντρωσε 15.000 κόσμο σε αγώνα Γ’ Εθνικής με την Καστοριά, 18.000 με τον Πανσερραϊκό. Μάζεψε περισσότερους από 15.000 στο Κλεάνθης Βικελίδης σε ένα, σχεδόν, αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι με τη Δόξα Δράμας. Τι να πουν στον οπαδό του Άρη, αυτοί που έχουν μάθει στα εύκολα; Δεν τους βλέπει.Δεν πρόκειται να ασχοληθεί καν ο Αρειανός με οπαδούς ομάδων, που προσπάθησαν να τον πικάρουν και να πάρουν υπόσταση από την τεράστια δυναμική της ομάδας του, επειδή έτυχε να παίξουν στην ίδια κατηγορία. Ο οπαδός του Άρη έχει αντιπάλους αυτούς, που όντως ασχολούνται μαζί του και εύχονται την καταστροφή του. Αυτούς που έφτιαξαν τον ΠΟΚ για να τον αντιμετωπίσουν, όταν ήταν η ποδοσφαιρική υπερδύναμη της χώρας. Αυτό έμαθε από τους παππούδες και τους πατεράδες του ο Αρειανός και αυτό θα μάθει στα παιδιά του και στα εγγόνια του.

Ο Άρης επιστρέφει στη φυσική του θέση, έτοιμος να τιμωρήσει όποιον δεν τον σεβάστηκε όταν ήταν αδύνατος. Γιατί έτσι έχει μάθει μια ζωή ο Άρης, να είναι ανένταχτος. Το πλήρωσε; Φυσικά. Ποτέ, όμως, δεν έσκυψε το κεφάλι. Έζησε υποβιβασμούς, έζησε σφαγές, έζησε δημοσιογραφικό κατεστημένο μέσα στην πόλη του. Ποτέ δεν φίλησε δαχτυλίδι ο Άρης. Γι’ αυτό έχει τραβήξει όλα αυτά που τράβηξε. Όμως ο οπαδός του περπατάει περήφανος και με ψηλά το κεφάλι.

MUST READ

Έξαλλοι στη Μακάμπι: «Λέει ψέματα ο Αταμάν»

Ακούω διάφορους «ψαγμένους» τύπους να λένε για το αν ο Άρης με την επικείμενη επιστροφή του στην Superleague θα πρέπει να ανέβει σε κάποιο «άρμα» και γελάω. Ρε, ξέρετε για ποια ομάδα μιλάτε; Δεν υπάρχει άρμα που να μπορεί να αντέξει το βάρος που λέγεται Άρης, θα είχε διαλυθεί. Ο Άρης δεν χρειάζεται να ανέβει σε κανένα άρμα. Είναι από μόνος του άρμα.

Γράψτε το σχόλιο σας