Άλλα μέτρα και διαφορετικά σταθμά

Η αλήθεια είναι πως η Παρασκευή δεν ήταν και η καλύτερη μου μέρα στην εβδομάδα που μας πέρασε. Πονοκέφαλος, ακεφιές, κούραση από το ταξίδι και το γεγονός πως μπήκα στο σπίτι μου στις 5 τα ξημερώματα από το ταξίδι στη Λιθουανία ήταν μερικοί από τους λόγους που αυτό το 24ωρο πέρασε ως ήρθε από τη ζωή μου. Βέβαια βασική αιτία ήταν άλλη για την άσχημη διάθεσή μου.

Ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός Final 4, παρότι πέρσι ήταν φιναλίστ στην Τουρκία, με την Φενέρμπαχτσε να σηκώνει μπροστά στον κόσμο της την Ευρωλίγκα. Ζημιογόνο για την δική μου ψυχοσύνθεση να μην είναι η ομάδα που αγαπώ και ακολουθώ το ρεπορτάζ της στο μεγάλο ραντεβού του Βελιγραδίου. Ούσα με πλεονέκτημα έδρας, απέναντι σε μία ομάδα που πριν τα πλέι οφ ενέπνεε φόβο ελέω του αγωνιστικού ρυθμού της, αλλά είχα βαθιά μέσα μου την πίστη πως ο σωστός Ολυμπιακός θα την περάσει. Ακόμα και με τους τραυματισμούς που τον τσάκισαν σε αυτά τα ματς. Φευ…

Από την άλλη όμως σκέφτηκα, τι να πουν και οι φίλοι του Παναθηναϊκού, οι οποίοι την τελευταία φορά που είδαν την ομάδα τους σε Final 4 ήταν τη σεζόν 2011-12 στην Πόλη. Άσχημο πράγμα και αυτό από μόνο του. Ειδικά για έναν σύλλογο του διαμετρήματος των πράσινων που τις τελευταίες δύο χρονιές βλέπει το πλεονέκτημα έδρας που κατακτά με το τέλος της κανονικής διάρκειας να πετάγεται στον κάλαθο των αχρήστων.

Τι δεν μου άρεσε αυτό το διήμερο «φωτιά» για το ελληνικό μπάσκετ; Η διαφορετική αντιμετώπιση των ίδιων ουσιαστικά πραγμάτων. Είχε όλος ο κόσμος την ίδια φιλοδοξία πριν ξεκινήσει αυτή η φάση των πλέι οφ. Να δει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στο Βελιγράδι. Αμφότεροι λοιπόν απέτυχαν παταγωδώς. Δεν μπόρεσαν να κερδίσουν τη θέση τους εκεί, αν και η αλήθεια είναι πως ως λαός είμαστε αχόρταγοι και δεν μπορούμε να δεχτούμε την αποτυχία.

Επιστρέφοντας στο παραπάνω, παρατήρησα την ισοπέδωση του Ολυμπιακού. Είδα άρθρα που μιλούν για τέλος εποχής, για το ότι πλέον πρέπει να γίνει ανοικοδόμηση στους ερυθρόλευκους. Να φύγουν και να έρθουν παίκτες, προπονητές, διοίκηση. Μία ανεκδιήγητη καταστροφολογία, για μία ομάδα που αποτελεί για το μεγαλύτερο κομμάτι των οπαδών της ένα καμάρι. Που ναι έχουν ενοχληθεί για τον αποκλεισμό, αλλά δεν ξεχνούν όσα τους έχουν χαρίσει εδώ και χρόνια ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Βαγγέλης, ο Κώστας και τα άλλα παιδιά. Τα άρθρα που γράφτηκαν ήταν υπέρ του δέοντος επικριτικά. Λες και ήρθε η καταστροφή του κόσμου.

Δεν είδα λοιπόν την ίδια αντιμετώπιση από την πλευρά του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι έκαναν οικονομική υπέρβαση φέτος, έφεραν μεσούσης της περιόδου δύο Αμερικανούς, έπαιζαν χωρίς καμία απουσία στα ματς με την Ρεάλ και δέχθηκαν τρεις συνεχόμενες ήττες που τους έφεραν εκτός Final 4 για έκτη συνεχόμενη χρονιά! Από την Ρεάλ Μαδρίτης που δεν είναι αμελητέα ποσότητα, την οποία όμως «κατασπάραξαν» με 28 πόντους στο πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ. Είχα προειδοποιήσει πως αυτό είναι επικίνδυνο και μόνο κίνητρο θα έδινε στους παίκτες του Λάσο. Επαληθεύθηκα 100%.

Όπως και να έχει, την ισχυρή κριτική που δέχθηκε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του, δεν την παρατήρησα πουθενά για τον Παναθηναϊκό του Τσάβι Πασκουάλ. Και αυτό είναι που ενοχλεί και περισσότερο.. Άλλα μέτρα και διαφορετικά σταθμά..

ΥΓ1 Μετά από καιρό διαφωνώ με τον Γιώργο Κογκαλίδη. Είναι αποτυχία για τον Παναθηναϊκό που δεν κατάφερε να περάσει στο Final 4. Έμπλεξε και το αγωνιστικό κομμάτι του με την κόντρα με τον Μπερτομέου και απώλεσε την ευκαιρία να πάει Βελιγράδι. Επ’ ουδενί η Ρεάλ είχε σχέση με την περσινή και την προπέρσινη ομάδα. Είχε μία ευκαιρία και την άφησε να φύγει, που λέει και το λαϊκό άσμα. Και τα τόσα χρόνια χωρίς Final 4 παραείναι πολλά.

ΥΓ2 Οι ομάδες μας λοιπόν θα παλέψουν για το πρωτάθλημα. Εκεί το φαβορί παραμένει ο Παναθηναϊκός καθώς έχει το πλεονέκτημα έδρας. Βέβαια το τελευταίο διάστημα έχει αποδειχθεί πως οι έδρες «σπάνε» για πλάκα. Οπότε τίποτα μην το θεωρείτε δεδομένο μέχρι το τέλος της διαδρομής.

ΥΓ3 Ελπίζω και στην Α1 να μην σταθούμε στο κομμάτι της διαιτησίας, κάτι που δεν το βλέπω βέβαια..  Αν και εδώ για μερικούς είναι καλώς καμωμένα και μόνο έξω τα πράγματα είναι ύπουλα. Ας όψονται οι καρεκλοκένταυροι που είναι στις θέσεις του από τότε που ο κυρ Λουκάς (ο 83χρονος πατέρας μου) έβλεπε μπάσκετ.

MUST READ

Η πιο «μεγάλη μέρα του πολέμου» και το «κλειδί» που κρατάει ο Τσικίνιο