Οι κατ΄ευφημισμόν πρόσφυγες, που συμπεριφέρονται ως Οθωμανοί 

Μετά τον περσινό τελικό του Βόλου, ο επικοινωνιακός μηχανισμός των ΠΟΚεμον κατάφερε να περάσει προς τα έξω πως το Κύπελλο ήταν χαρισμένο. Τα αντίστοιχα επικοινωνιακά αντανακλαστικά του Κυπελλούχου στην προκειμένη περίπτωση ήταν από αφελή έως ανύπαρκτα, χωρίς αυτό να περικλείει κάποια μομφή για το αρμόδιο τμήμα της ΠΑΕ.

Ακόμα κι αν η ασπρόμαυρη αντίδραση ήταν η δέουσα, στην καλύτερη περίπτωση ο ΠΑΟΚ θα κέρδιζε κάποια σημεία, τον αγώνα όμως τον είχε χαμένο εκ προοιμίου.

Είναι αδύνατον να κερδίσεις αρκούδες και μάλιστα ενωμένες. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολεμικών συρράξεων, αν και θεωρητικά ο εχθρός του εχθρού θα γίνει φίλος έστω και περιστασιακά, είδαμε στην πράξη το Σκάι να κραυγάζει υπέρ του Ολυμπιακού, τον κυρ Σάββα να γίνεται ασπίδα του Παναθηναϊκού και όλους μαζί μετά τον τελικό να γίνονται χορωδία, βάλλοντας κατά του Σαββίδη, με τον tiger στα main vocals.

Ο λόγος ξεκάθαρος, εχθρός όλων των προαναφερθέντων ήταν και παραμένει ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη που απειλεί τα κεκτημένα και σε προσωπικό επίπεδο χαλάει την πιάτσα, όντας ο μόνος που πραγματικά επενδύει, βάζοντας το χέρι στην τσέπη, κόντρα σε κατ΄ ευφημισμόν ιδιοκτήτες, που διδάσκουν την τέχνη του τζάμπα.

Το «όραμα» του Βαγγέλα άρχιζε και τελείωνε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με προεδρικό διάταγμα ώστε να εξασφαλίσει το πακέτο του C.L όπου συν τοις άλλοις θα προσέφερε και υπεραξία σε ποδοσφαιριστές για να τους μοσχοπουλήσει, ο δε tiger επένδυσε σε δανεικούς, απίθανους περαστικούς και μισοτελειωμένους. Όσο για τον Αλαφούζο είχε τον Παναθηναϊκό για να περνάει κάποιες ώρες από το γραφείο του εκεί, κάνοντας τα τηλέφωνα της ημέρας, χωρίς να χρεώνει το κινητό του.

Ο μοναδικός που πλήρωνε και έδειχνε να μην κωλώνει στην όψη μηδενικών χωρίς να προϋπολογίζει πότε θα πάρει πίσω και αν θα πάρει πίσω, ήταν και παραμένει ο Σαββίδης, οπότε ήταν το κακό παράδειγμα. Όταν υπάρχει το σημείο αναφοράς, εύκολα θα πει ο οπαδός στον δικό του πρόεδρο «χώσ΄ τα όπως ο Ιβάν», χωρίς αυτόν ως πρότυπο, τι να έλεγε πχ ο γαύρος στον Μαρινάκη «βάλε το χέρι στην τσέπη όπως ο tiger και φέρε παικταράδες σαν το Μπακάκη και τον Κονέ;».

Ο περσινός τελικός στο Βόλο λοιπόν ήταν η ιδανική ευκαιρία για να κορυφωθεί πόλεμος, όντας μάλιστα και εικονογραφημένος, με την εικόνα του εκτεθειμένου Ενρίκε να παίζει παντού.

Το ότι αυτοί το κατάλαβαν μετά την απονομή είναι λεπτομέρεια, ο Καλφόγλου που επίσης το διαπίστωσε βλέποντας τη φάση στο βίντεο, ήταν ο στημένος της υπόθεσης…. Τι άλλο είδαμε στον τελικό;

Ένα πεντακάθαρο πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ να πνίγεται από τον Κομίνη αλλά και επικοινωνιακά κυρίως, για τον απλούστατο λόγο πως ευνούχιζε τη ρητορική περί χαλίφη, δε γίνεται και χαλίφης και να σου πνίγουν καθαρό πέναλτι.

Είδαμε επίσης μια ΑΕΚ να αγωνίζεται με φοβικά σύνδρομα κατάλοιπα της θητείας της στην επαρχία, να μην κάνει ούτε μισή φάση και να πετυχαίνει ένα γκολ με σκόρερ τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Κατάφερε ωστόσο με το απαραίτητο σιγοντάρισμα της υπόλοιπης αρκουδοπαρέας των ΠΟΚεμον, να περάσει προς τα έξω πως ισοδυναμούσε με σκάνδαλο ένα Κύπελλο στο οποίο κάθε ομάδα δικαιούται να φωνάζει για μια φάση και αν ρωτούσες κάποιον ποδοσφαιριστή της ηττημένης αν ο Γλύκος ήταν φρεσκοξυρισμένος κανείς δε θα ήξερε, αφού δεν τον είχαν δει από κοντά.

Τι κι αν το τελευταίο τους τρόπαιο στην Α εθνική (γιατί έχουν και δυο πρωταθλήματα σε Β και Γ, ας μην τους αδικούμε) το κατέκτησαν με καραμπινάτο οφσάιντ, καμία σχέση με το βαθμό δυσκολίας δηλαδή του αντίστοιχου του Ενρίκε, που είναι η πλέον ύπουλη φάση για κάθε βοηθό. Και χωρίς να έχουν κάποιο παράπονο για τα υπόλοιπα σφυρίγματα.

Σήμερα λοιπόν, έρχονται αυτοί οι ίδιοι και μας κουνούν αλαζονικά τα δάχτυλο, γιατί αποκαλούμε ένα πρωτάθλημα που απένειμε ο δικαστής, ως χάρτινο. Αν δεν είναι χάρτινο αυτό, πως λέγεται;

Που έχουν ξαναδεί άραγε, τη δεύτερη του πρωταθλήματος να στέφεται πρωταθλήτρια;
Η απονομή του χάρτινου μάλιστα έγινε σε δυο δόσεις, μια με την απώλεια του αγώνα με τον Ολυμπιακό για ένα ρολό, συν μια αφαίρεση τριών βαθμών και απώλεια δεύτερου αγώνα στα χαρτιά, εξ΄αιτίας μια φωτογραφίας.

Αφού είχε προηγηθεί το ανήκουστο, να ακυρωθεί κανονικό γκολ που αρχικά είχε μετρήσει, επειδή έτσι ήθελαν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας που το έφαγε.

Μιλάμε για πρωτοφανή στα χρονικά κλοπή 9 βαθμών για ασήμαντες αφορμές κι έχουν το θράσος να μας τη λένε κιόλας, εκείνοι που πέρσι σήκωσαν τον κόσμο ανάποδα για ένα οφσάιντ που φαινόταν μόνο σε replay!

Το μόνο που θέλαμε ήταν να παίξουμε σαν άντρες στο χορτάρι, αμφότεροι κατάφεραν με αστείες αφορμές, να φύγουν από την πίσω πόρτα.

Τους σεβαστήκαμε, ούτε τραμπούκα επιχειρήσαμε, ούτε κάναμε την Τούμπα Ριζούπολη, μέχρι το 89′ που έφαγαν το γκολ βλέπαμε να μη μπορούμε να κερδίσουμε και συνεχίζαμε μια καθαρή ποδοσφαιρική προσπάθεια, χωρίς καμία σκιά.

Όταν το καταφέραμε αυτοί άλλαξαν νταηλίκι την απόφαση του διαιτητή, εμείς όμως δεν είχαμε δικαίωμα να κάνουμε το ίδιο, έπρεπε να δεχτούμε τον τσαμπουκά μέσα στο σπίτι μας, επειδή δεν έμαθαν να χάνουν.

Κι όταν πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα, αποφάσισαν να το ρίξουν στο θέατρο. Όλα τα παραπάνω είναι σύννομα, άμεμπτα και κυρίως ηθικά, το μόνο ανήθικο της υπόθεσης είναι το οφσάιντ του Ενρίκε, η εισβολή ενός αγανακτισμένου ανθρώπου που είδε να του κλέβουν την επένδυση για δεύτερη φορά σε δεκαπέντε ημέρες και η φωτογραφία ενός όπλου σε θήκη.

Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι πως οι παραπάνω συμπεριφορές που συνιστούν τον ορισμό της μπαμπεσιάς και της θηλυπρέπειας, προέρχονται από ομάδα που αυτοπροσδιορίζεται ως προσφυγική, δυστυχώς για εκείνους όμως το ποιόν όπως και η φυσιογνωμία του καθενός δεν ορίζεται από τα τυπικά αναγραφόμενα στην ταυτότητά του, αλλά από εκείνα που δημιουργεί και τα ίχνη που αφήνει στο διάβα του.

Το κακό με την ιστορία, είναι πως όταν αυτή εθνικοποιείται με στόχο κάθε μορφής γαλούχηση, απομονώνει αποκλειστικά τα σημεία που ενισχύουν το φρόνημα, το συναίσθημα, την περηφάνια κλπ, οπότε κάποιες «απαγορευμένες» πτυχές της, απλώς αφανίζονται.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις λοιπόν, τις στιγμές που η Βασιλεύουσα έπεφτε εξ΄ολοκλήρου στα χέρια των κατακτητών και οι έντρομοι Έλληνες έψαχναν τρόπους να σωθούν, κάποιοι από εκείνους που κατάφεραν να γλυτώσουν ξεκινώντας το ταξίδι προς στην Παλιά Ελλάδα με βάρκες, καΐκια και κάθε είδους πλεούμενο, χτυπούσαν με τα κουπιά συμπατριώτες τους που έχοντας πέσει στο νερό, προσπαθούσαν να πιαστούν κι εκείνοι από μια σανίδα για να γλυτώσουν.

Ο λόγος προφανής, όσο λιγότεροι στη βάρκα τόσο μεγαλύτερη ταχύτητα και ασφάλεια, μέχρι τον τελικό προορισμό, οπότε με αυτό το έπαθλο, δε δίστασαν να κάνουν ότι και οι Οθωμανοί, απλώς με διαφορετικό τρόπο.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

Πλέον δεν έχω αμφιβολία για το ποια γειτονιά της Αθήνας επέλεξαν να εγκατασταθούν, θα είναι και οι πρώτοι μάλιστα που θα πατήσουν το πόδι τους σε μια νέα εκδοχή της Αγιά Σοφιάς.

Γράψτε το σχόλιο σας