Το βραβείο της χήρας με τα 5 ορφανά

ΑΣΤΡΑΨΕ και βρόντηξε, ο γενειοφόρος Υφυπουργός αθλητισμού: «Θα φτάσουμε μέχρι τέρμα». Οποία γελοιότης. Οποίο καραγκιοζιλίκι. Και πού είναι αυτό το τέρμα; Δεν μας αποκάλυψε. Στου Κολιάτσου ή στο Παγκράτι; Όπως το ταγκό όμως θέλει δύο, έτσι και μια θεατρική παράσταση, θέλει τουλάχιστον δύο. Ο μονόλογος είναι κουραστικός. Και για τον θεατή και για τον ηθοποιό. Άντε να παίξεις το ημερολόγιο ενός τρελού του Γκόγκολ; Δύσκολο. Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ λοιπόν, της εφημερίδας των σφόδρα κυβερνητικών συντακτών, στήνει στο τοίχο τον Γεώργιο Βασιλειάδη και τον πυροβολεί: «Υπάρχει πρόθεση να φτάσετε μέχρι τέλους ή όλο αυτό γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους»;

Η ΕΡΩΤΗΣΗ σκληρή. Αδυσώπητη. Κρύος ιδρώτας λούζει, τον νεαρό Υπουργό. Η απάντησή του, πρέπει να είναι μεστή. Ουσιαστική. Μακριά από την Αριστερά ή ξύλινη γλώσσα. Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, βάζει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων: «Ας γίνει και Grexit στο ποδόσφαιρο. Δεν μας απασχολεί… δεν κάνουμε πίσω… εμάς δεν μας κρατάει κανένας. Δεν μπορούν να βγαίνουν άνθρωποι, που ήταν της εξυγίανσης, να κάνουν αυτά τα πράγματα και να σφάζονται».

ΥΠΟΘΕΣΗ εργασίας: Αν υποβληθεί αυτός ο φέρελπις νέος, στον ορό της αλήθειας. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ότι πιστεύει αυτά που λέει; Τι πάει να πει, «άνθρωποι της εξυγίανσης;» Το σότο, για τους δύο Ποντίους που αγαπάνε το ποδόσφαιρο και θα το φτιάξουνε; Με ποιον τρόπο; Με τον Κύζα και τον Καλφόγλου; Με τον Βάτσιο και τον Μάνταλο; Με τα έξι εκατομμύρια, για να φύγουν οι γκρανκάσες από την ΕΠΟ; Δηλαδή, ήρθε ο Ιβάν από το Ροστόφ με όνειρο για να φτιάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ο Μελισσανίδης, εκεί που κάθισε δίπλα-δίπλα με τον Θωμά, στην πίτα της ΕΠΣΑ, συζητάγανε για το καλό του ποδοσφαίρου; Αυτό θέλει να μας πει ο Υπουργός, όταν μιλάει για «ανθρώπους της εξυγίανσης»; Ότι, στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν καλοί και κακοί; Και δεν το περίμενε ποτέ αυτό από τον Ιβάν Σαββίδη; Και τα είπε όλα αυτά, σε πλήρη νηφαλιότητα. Δεν είναι, ότι έδωσε τη βαρυσήμαντη αυτή συνέντευξη, τελών εν ευθυμία. Ύστερα από τίποτα τσιπούρα ή τσικουδιές.

ΤΟ καραγκιοζιλίκι όμως, δεν αποτελεί προνόμιο του καθ’ ύλην αρμόδιου Υπουργού. Το «να ‘χαμε να λέγαμε», συνιστά για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, στάση ζωής. Επί του θέματος αποφάνθηκε, ο οξυδερκής και πάντα πρωτότυπος Νίκος Φίλης: «Χρειαζόμαστε τολμηρά βήματα. Όπως, η θέσπιση ασυμβίβαστου μεταξύ της ιδιοκτησίας ΜΜΕ και ιδιοκτησίας αθλητικών ομάδων».

ΤΟ βραβείο, της χήρας με τα 5 ορφανά, στον κύριο. Μήπως έχει ακούσει ο μίστερ Φίλης, για ασυμβίβαστο, μεταξύ μετόχου ΟΠΑΠ και μετόχου ΠΑΕ; Και γι’ αυτό ο Μελισσανίδης ο αποκαλούμενος και Τίγρης ουδεμία σχέση έχει με την ΑΕΚ. Άλλοι έχουν τις μετοχές, άλλοι κάνουν κουμάντο. Άλλοι αποφασίζουν για τις μεταγραφές. Άλλοι, προσλαμβάνουν και απολύουν προπονητές. Επειδή, με την κυβέρνηση της Αριστεράς ουδείς τολμά να παραβιάσει το ασυμβίβαστο. Ακολούθως, τη σκυτάλη στο αγώνισμα της σαχλαμάρας, την πήρε ο έχων την ιδιότητα του Υπουργού Επικρατείας, Χριστόφορος Βερναρδάκης: «Η κυβέρνηση θα είναι αμείλικτη προς όλους… το ενδεχόμενο ενός μεγάλου Grexit από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ίσως είναι μία λύση».

ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ, ο συλλογισμός που οικοδομείται, με το «ενδεχόμενο» και το «ίσως», είναι για πατσαβούρες. Και γιατί όμως, η γνώμη του εν λόγω Βερναρδάκη, να έχει μεγαλύτερη αξία, από ενός τσιγγάνου από την Αγία Βάρβαρα, που πουλάει μπανάνες; Τι πάει να πει, μεγάλο Grexit; Υπάρχει και μικρό; Ας μην είμεθα μεμψίμοιροι όμως. Υπάρχουν και οι σώφρονες πολιτικοί. Οι μετριοπαθείς. Αυτοί που ζυγίζουν τις κουβέντες τους. Όπως ο γιγαντιαίος, Κατσίκης του εκλεκτού θιάσου των ΑΝΕΛ: «Οι διαστάσεις που δόθηκαν αναφορικά με τη συμπεριφορά του Ιβάν Σαββίδη, ίσως είναι υπερβολικές. Παλαιότερα, είχαμε νεκρούς και τραυματίες. Δεν είδα, τίποτα άλλο από έναν άνθρωπο να εκφράζει την αντίθεσή του, σε μια άδικη συμπεριφορά του διαιτητή, σε σχέση με τον ΠΑΟΚ».

ΤΕΤΟΙΟΥΣ τύπους στέλνει στη Βουλή, σοφός ελληνικός λαός. Σκότωσε σου λέει κανέναν ο Ιβάν; Όχι. Έριξε καμιά κουμπουριά και βρήκε κανέναν ξώφαλτσα; Όχι. Για ποιο λόγο λοιπόν όλες αυτές οι υπερβολές; Την αντίθεσή του, εξέφρασε ο άνθρωπος. Και πέσανε να τον φάνε. Το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της χήρας στον κύριο.

Στη μουσική επιλογή, John Mayer -Ain’t No Sunshine.

MUST READ

Έτσι… γεννήθηκε η Boxing Day – Το μακρινό 1860 και τα πρώτα παιχνίδια στην ιστορία

https://www.youtube.com/watch?v=3ZyxyehN_Qk