Η (προσωρινή) κατάληξη ενός σημαδεμένου παιχνιδιού

Και κάπως έτσι το ιδανικό σενάριο της «νέας τάξης πραγμάτων», έγινε πράξη. Ο Ολυμπιακός τέθηκε εκτός διεκδίκησης και των δύο τίτλων που στόχευε. Με το «έτσι θέλω». Ναι, ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε αναβρασμό. Και γενικώς σε κακό φεγγάρι. Μια ατμόσφαιρα έκρυθμη, που αν μη τι άλλο δεν ταιριάζει σε έναν σύλλογο που έχει κερδίσει 19 πρωταθλήματα στα τελευταία 21. Μία ατμόσφαιρα, όμως, που έχει βαθιές ρίζες και «χτίστηκε» με πλάνο και… πρόγραμμα. Μελετημένο, από εχθρούς αποφασισμένους και έτοιμους για όλα. Αλλά και εχθρούς… αναπάντεχους.

Για να βγάλουμε από τον κόπο τους προπέτες και τους… αγανακτισμένους του Facebook, αλλά και για να πάμε παρακάτω, σημειώνουμε τούτο: Είναι γεγονός ότι ένας από τους μεγάλους εχθρούς του φετινού Ολυμπιακού ήταν και είναι ο εαυτός του. Ο Ολυμπιακός, βάσει μπάτζετ, δυναμικού, ποιότητας, ταλέντου και λύσεων, είναι παράλογο να παρουσιάζει αυτή την εικόνα στον αγωνιστικό χώρο.

Αλλά είναι εντυπωσιακό πώς ξαφνικά όλοι… ξέχασαν, είναι ότι το καλοκαίρι επενδύθηκαν σχεδόν 25 εκατομμύρια ευρώ για την επάνδρωση του ρόστερ. Με την τρέχουσα ομάδα να έχει διπλάσιο κόστος από την αντίστοιχη του ΠΑΟΚ και πολλαπλάσιο από εκείνη της ΑΕΚ. Μια (όχι και τόσο) μικρή λεπτομέρεια, δεν νομίζετε; Και επειδή είναι σύνηθες (ελληνικό) φαινόμενο να ξεχνάμε γρήγορα, καλό θα είναι ο καθένας να κάνει την αναδρομή του στις καλοκαιρινές ημέρες και το κλίμα που επικρατούσε. Οταν διεθνείς παίκτες, σε εξαιρετική ηλικία, με εντυπωσιακά νούμερα σε όλη την καριέρα τους, ντύνονταν στα ερυθρόλευκα τα πράγματα ήταν καλά και οι παίκτες ακόμη καλύτεροι. Ξαφνικά ξέχασαν την μπάλα και έγιναν «παλτά»; Ρητορικό το ερώτημα…

Ο ΧΑΣΙ, Ο ΛΕΜΟΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΝΑΡΗΣ…

Το ότι ο Ολυμπιακός, με ακόμη 4 προσθήκες τον Ιανουάριο (και έξοδο μεγαλύτερο των 4 εκατ. ευρώ), έφτασε στο σημείο να παίζει με στόπερ τον Νικολάου είναι θέμα συγκυριών, αλλά και… προπονητών. Ο Χάσι άφησε καμένη γη και για αυτό έφυγε μετά το έκτρωμα με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και την «ό,τι να ‘ναι» προσέγγιση των ευρωπαϊκών αγώνων και της προετοιμασίας. Ο Λεμονής, που εξ αρχής είχε την ταμπέλα του προσωρινού, δεν βελτίωσε πολλά. Προσπάθησε να κάνει συντήρηση. Εβαλε παίκτες στην εξίσωση, έβγαλε από αυτήν άλλους (σημαντικούς) και κάπως έτσι προσπάθησε να πορευτεί. Δίχως ουσιαστικό πλάνο, μειώνοντας δραστικά το rotation στους 14-15 παίκτες και επιβαρύνοντας ποδοσφαιριστές που ήδη είχαν «θέματα» από την καλοκαιρινή προετοιμασία-«βόλτα» στα βουνά της Αυστρίας και του Βελγίου.

Και κάπου εκεί ήρθε ο Οσκαρ Γκαρθία. Ενας κανονικός, σύγχρονος προπονητής, που το πορτφόλιό του επιβεβαιώνει ότι έχει την ικανότητα και τις ιδέες να αλλάξει πράγματα στον Ολυμπιακό. Ο Ισπανός και οι συνεργάτες του μπήκαν με διάθεση να μην κάνουν πολλές αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Αλλά αναγκάστηκαν και σε κάποιες περιπτώσεις λάθεψαν. Από την άλλη, αρκετοί παίκτες αντιμετωπίζουν ζητήματα, τόσο με τη φυσική κατάσταση όσο και με τραυματισμούς. Ενώ και το κλίμα στα αποδυτήρια, μετά τους προκατόχους του, δεν ήταν το καλύτερο δυνατό. Ως προς το τελευταίο, μάλιστα, μόνο τυχαία δεν ήταν η πρώτη του ομιλία στο Ρέντη, όταν είχε  κάνει λόγο για πειθαρχία και είχε επικεντρωθεί στη συμπεριφορά των «δυσαρεστημένων». Μία ομιλία που δεν είναι διόλου αναντίστοιχη με τους λόγους της αλλαγής στον πάγκο.

Επίσης, υπάρχουν παίκτες που αποκτήθηκαν για να αποτελέσουν σημεία αναφοράς και δεν τα κατάφεραν. Ή απλώς δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν. Υπάρχουν παιδιά που πληρώθηκαν εκατομμύρια και δεν έχουν μπορέσει να προσφέρουν. Υπάρχουν παίκτες που για το καπρίτσιο ή την (κακή) ιδέα ενός προπονητή δεν είναι αυτή τη στιγμή στο ρόστερ. Και παίκτες που απλώς έχουν «λυγίσει» από όσα συμβαίνουν.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ «ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ»…

Όλα τα παραπάνω αφορούν τον Ολυμπιακό. Τον κακό του εαυτό. Αλλά οι φετινές πληγές των Πειραιωτών προέρχονται κατά βάση και… σύστημα από εξωγενείς παράγοντες. Η επιμονή του Βαγγέλη Μαρινάκη και της διοίκησης να αναφέρονται και να επιμένουν στο κυνηγητό που δέχεται ο σύλλογος δεν είναι καπρίτσιο ή δικαιολογία. Ενας οργανισμός-κολοσσός όπως ο Ολυμπιακός δεν αναζητά δικαιολογίες. Καταγράφει εχθρούς και τους ξεμπροστιάζει. Και δεν το κάνει τώρα που είναι σε δεινή θέση, το έκανε από την κορυφή και όντας καβάλα στο άλογο. Και για αυτόν τον λόγο το αφήγημα της «κατρακύλας» και της «παρατημένης ομάδας», είναι ένα παραμύθι γαρνιρισμένο με μπόλικα μυρωδικά ενδόμυχης επιθυμίας, αλλά χωρίς την πραγματική ουσία. Αντίθετα με την καταδίωξη οτιδήποτε και οποιουδήποτε έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό, που αποτελεί μία απτή πραγματικότητα. Μία (συνολική) πολιτική που ακολουθείται πιστά και με σπαρτιατική ευλάβεια από τους σύγχρονους εργολάβους. Μια φαιδρή προσπάθεια μεθόδευσης, την οποία ο Ολυμπιακός αισθάνεται καθημερινά στο πετσί του. Από την αρχή της χρονιάς.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ

Η διαιτησία είναι ένα σκέλος αυτής της κατάστασης. Όταν φτάνουμε στο σημείο να κάνει παράπονα και… προειδοποιήσεις στην ΚΕΔ ο Μελισσανίδης, που φέτος έχει δει πέναλτι ενάμιση μέτρο έξω από την περιοχή, τα λόγια είναι περιττά. Δεν τα έκανε τυχαία, βεβαίως. Ούτε εμφάνισε… τυχαία ή άθελά του στο πλευρό του τον Θωμά Μητρόπουλο. Εστειλε μήνυμα στο σύστημα της πρώην συμμαχίας ότι τώρα παίζει μπάλα για τον εαυτό του. Τώρα που έβγαλαν τον Ολυμπιακό από το παιχνίδι, ο παλιός σε αυτά τα κόλπα διοικητής της ΑΕΚ, έβαλε στο στόχαστρό του τον πρώην σύμμαχο. Γιατί καταλαβαίνει, βλέπει και κυρίως ξέρει. Για την ακρίβεια ήξερε από την αρχή ότι για να κατακτηθεί το πρωτάθλημα από έναν εκ των δύο δικεφάλων θα έπρεπε να επικρατήσει η λογική Σαββίδη Junior «ή εμείς ή κανείς». Οπου «κανείς» βάλτε τον Ολυμπιακό. Το πέτυχαν, αλλά τώρα προσπαθούν να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι. Και η μεταξύ τους μάχη θα είναι ένα πολύ δυνατό τεστ και για το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

ΟΜΑΔΑ-ΦΩΤΙΑ: ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ…

Εξάλλου, το φετινό πρωτάθλημα δεν παίζεται αμιγώς στο γήπεδο. Η πολιτική (και οι πολιτικοί) παίζουν μεγάλη μπάλα. Και δεν είναι οι μόνοι. Υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς, αστυνομικοί, δικαστικοί, εισαγγελείς και άλλα… ευγενή επαγγέλματα αποδεικνύονται βιρτουόζοι της στρογγυλής θεάς. Μια ομάδα με σπουδαίους παίκτες που δύσκολα την κερδίζεις. Δεν χρειάζεται να συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι. Τα… γκολ τα βάζουν άλλοι. Αλλά όλοι τους έχουν τον τρόπο (ο καθένας από το… μετερίζι του) να λαμβάνουν μέρος στην παράσταση. Και το κάνουν δίχως κανένα πρόβλημα, δίχως να υπάρχει τίποτε που να τους εμποδίζει ή να τους κάνει να ερυθριάσουν. Ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης να βρίσκονται στο σημάδι, κι ας τους πετούν ό,τι να ‘ναι…

Οποιος νομίζει ότι όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον του Ολυμπιακού, όσες ιστορίες στήνονται ξεδιάντροπα και εξόφθαλμα εναντίον του Βαγγέλη Μαρινάκη, όσα κερδίζουν δίχως κόπο οι αντίπαλοι, δεν επηρεάζουν το αγωνιστικό σκέλος, είτε είναι εμπαθής είτε κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Είπαμε, οι αστοχίες της ομάδας είναι εκεί για να την πληγώνουν και της θυμίζουν τι δεν πρέπει να επαναλάβει. Αλλά από εκεί και πέρα δεν γίνεται να εθελοτυφλείς. Οση πίκρα κι αν υπάρχει, όση στεναχώρια. Δεν μπορεί το δηλητήριο να επιστρέφει στον σύλλογο. Δεν είναι εποικοδομητικό, δεν είναι φρόνιμο και κυρίως δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη ομάδα τους.

ΠΕΡΙ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑΣ…

Και για να τελειώνουμε. Η εσωστρέφεια ποτέ δεν αποτελούσε χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ολυμπιακού. Διότι ποτέ εκλεκτά μέλη του συλλόγου δεν στρέφονταν εναντίον του με τρόπο που ξεφεύγει ακόμη και από τις πιο ακραίες «νόρμες» αντίδρασης. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τις άνευ σοβαρής επιχειρηματολογίας φωνές ή τα «posts της οργής». Αλλά με καταστάσεις πιο βαθιές και για τις οποίες υπάρχει πλήρης, ξεκάθαρη και εκπεφρασμένη πλέον θέση από τους αρμοδίους. Ξαφνικά, λοιπόν, ενώ ο Ολυμπιακός είναι δεδομένα ικανός και ισχυρός για να ανταπεξέλθει και στο σήμερα και στο αύριο, αλλά και να επιστρέψει στην κορυφή, η εσωστρέφεια του χτυπάει την πόρτα. Αλλά ήδη γίνονται οι απαραίτητες κινήσεις για να μην τον πλήξει. Καθώς επικρατεί η λογική ότι το (κάθε) πρόβλημα πρέπει να γίνεται γνωστό. Και έγινε. Οσο κι αν ενοχλεί.

Στο κάτω κάτω της γραφής, ο Ολυμπιακός είναι ο τελευταίος που δικαιούται να καταστροφολογεί για την επόμενη ημέρα του. Και αυτό αφορά και στον σύλλογο και στον κάθε οπαδό. Η απώλεια ενός τίτλου (του 3ου στους τελευταίους 21 και 1ου στους τελευταίους 8!) δεν είναι καταστροφή. Είναι γεγονός ενοχλητικό, είναι στενάχωρο και εκνευριστικό, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι για να έρθει το… τέλος του κόσμου! Το 45ο του Ολυμπιακού μπορεί, αντέχει να περιμένει έναν χρόνο. Κυρίως, διότι ο οργανισμός του Ολυμπιακού δεν είναι ευκαιριακός. Δεν δημιουργήθηκε σήμερα, ούτε θα… αποσυντεθεί αύριο. Είναι το μεγαλύτερο «μαγαζί» της χώρας, σε όλα τα επίπεδα. Και με έναν οικονομικό κολοσσό όπως ο Μαρινάκης να αποτελεί εγγύηση ευρωστίας ισχύος και στο τιμόνι του. Είναι ουτοπικό να περιμένει κάποιος να τον λυγίσει με μεθοδεύσεις. Όπως κι αν λέγεται αυτός ο κάποιος. Οποια ιδιότητα κι αν έχει. Οποια μάσκα κι αν φοράει. Οση επιρροή κι αν ασκεί. Ενώ είναι εξίσου ουτοπικό και γελοίο να προσπαθεί κάποιος να σε πείσει με το ζόρι ότι κυνηγάς ανεμόμυλους που βρίσκονται μόνο στη φαντασία σου. Όταν όλα γίνονται μπροστά σου. Στυγνά, ωμά, δίχως… φίλτρα ή στρογγυλέματα.

MUST READ

Η Μεγάλη Πέμπτη του Ολυμπιακού: Οι σπουδαίες «μάχες» με Μπαρτσελόνα και Άστον Βίλα

Αλλά κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί που τώρα βρίσκονται στα χαρακώματα, εναντίον του Ολυμπιακού και του Μαρινάκη, είναι ότι ο κορυφαίος σύλλογος της χώρας είναι μεγαλύτερο μέγεθος από όλους (τους). Και είναι λαός και οργανισμός με μνήμη και θυμικό. Οπότε όσο το παρατραβούν, όσο συνεχίζουν να παίζουν παιχνίδια εις βάρος του, αφαιρώντας του κεκτημένα με κόπο, τόσο εντυπωσιακότερη θα είναι η κυβίστηση που θα αναγκαστούν να κάνουν. Σύντομα.

Γράψτε το σχόλιο σας