Το ποδόσφαιρο είναι απόλαυση, όχι εμφύλιος

Η Κυριακή ήταν, είναι και θα είναι ιερή μέρα για μας. Ιδίως όταν έχει ματς πραγματικό. Όχι από αυτά που βλέπεις από ενδιαφέρον, επειδή έπαιξες στοίχημα, επειδή έχει βαθμολογικό ενδιαφέρον ή επειδή παίζεται σε κάποια μακρινή χώρα με ομάδες που μπορούν να αγοράσουν τους παίκτες που η δικιά σου ούτε να ονειρευτεί μπορεί. Μιλάμε για τις μέρες που παίζει η ομάδα. Το «σου» είναι περιττό. Για εμάς το σύμπαν χωρίζεται στην ομάδα και τις ομάδες, ενικός της… μεγαλοσύνης και πληθυντικός της εχθρότητας. Και κάποιες από τις «ομάδες» είναι ακόμη πιο αντιπαθητικές, μισητές σχεδόν.

Κακά τα ψέματα… Η χαρά του ποδοσφαίρου είναι να τρελαίνεσαι με την ομάδα σου και να μπορείς να νιώσεις όλο το μίσος του σύμπαντος για τους αντιπάλους σου. Να τους λούσεις με όλες τις βρισιές που έχεις μάθει και μερικές που θα ανακαλύψει επιτόπου. Να τους καταραστείς με κάθε δυνατό τρόπο και να τους ταυτίσεις με ό,τι θεωρείς πιο απεχθές.

Ναι, όλα αυτά είναι κομμάτι της χαράς του ποδοσφαίρου. Μαζί με τη γλυκιά αναμονή και αγωνία που ξεκινάει μέρες πριν. Μαζί με τα νέα της ομάδας που αναζητήσεις αχόρταγα σε εφημερίδες και σάιτ. Μαζί με το στοίχημα που θα παίξεις όπου θα παραμερίσεις τις προβλέψεις και θα παίξεις υποχρεωτικά νίκη ακόμη και εάν ξέρεις ότι είναι απίθανο. Μαζί με τη χαρά της κερκίδας εάν μπορείς να είσαι, την αδρεναλίνη, την ομορφιά να είσαι μαζί με όσους αγαπάνε αυτό που αγαπάς κι εσύ. Μαζί με την ηδονή της νίκης που ναι δεν θα αλλάξει τη ζωή σου αλλά θα σε κάνει να ξυπνήσεις με χαμόγελο, αλλά και τη θλίψη της ήττας που είναι για τη χαρά ό,τι η καψούρα για τον έρωτα: το αναγκαίο τίμημα. Μαζί με τις αναλύσεις και όλα τα «κάνε με μένα προπονητή για να δεις για πότε το πήραμε το Champions League». Μαζί με τα μπράβο στους παίκτες όταν αποχωρούν με το λεωφορείο αλλά και τα μπινελίκια όταν έχουν παίξει σαν παλτά. Μαζί με τις καζούρες στους αντίπαλους οπαδούς, στο καφενείο, στη δουλειά την άλλη μέρα, στα social media όλες τις μέρες.

Όμως όχι δεν είναι χαρά του ποδοσφαίρου το ατέλειωτο ξύλο στις κερκίδες, τα πετρίδια και τα ντου, τα «ραντεβού θανάτου» και οι ενέδρες. Δεν είναι απόλαυση μια ολόκληρη κουλτούρα βίας που καλλιεργείται συντηρείται και στο τέλος απλώς πληγώνει το ποδόσφαιρο. Ναι ποδόσφαιρο σημαίνει πόρωση και οπαδιλίκι, αλλά υπέρ της ομάδας σου, τρέλα για τη νίκη της. Δεν σημαίνει μίσος και τυφλή βία ενάντια σε αυτόν με τον οποίο δεν έχεις τίποτα να χωρίσεις. Που μπορεί να είναι το ίδιο νέος, άνεργος, τσαντισμένος με το αφεντικό του, οργισμένος με τη χώρα του όσο εσύ. Που μπορεί να βρίσκει στο κόλλημα με την ομάδα του την ίδια χαρά που εσύ βρίσκεις με τη δική σου.

Είσαι οργισμένος; Θυμωμένος; Θες να συγκρουστείς; Κάντο με αυτόν που σου φταίει στα αλήθεια. Το αφεντικό σου εάν σε κλέβει. Το σχολείο σου εάν σε παραμορφώνει. Την εξουσία εάν σε καταπιέζει. Όχι με αυτόν που έχει την ίδια τρέλα με σένα. Απλώς με διαφορετική φανέλα.

MUST READ

Η σιγουριά από το πρώτο λεπτό, η ομιλία στα πέναλτι, η αγωνία του Μαρινάκη και η Μίλαν που προτιμούσαν οι ερυθρόλευκοι

Το ποδόσφαιρο δεν είναι εμφύλιος μάγκες. Είναι απόλαυση…

Γράψτε το σχόλιο σας