Η δύναμη της εικόνας και η ελπίδα της ποδοσφαιρικής κοινωνίας

Η FIFA, η UEFA ακόμη και η ECA δεν έκαναν προανακριτικές εξετάσεις, δεν ανέλυσαν τις εκθέσεις της όποιας αστυνομίας, δεν περίμεναν το φύλλο αγώνα και την έκθεση του παρατηρητή, δεν περίμεναν τον υπουργό Αθλητισμού Γιώργο Βασιλειάδη να διακόψει το πρωτάθλημα. Είδαν, κατάλαβαν και πράττουν. ΑΜΕΣΑ, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς στρογγυλέματα, χωρίς νταλαβέρια.

Οι διεθνείς συνομοσπονδίες πρόλαβαν να ενεργοποιηθούν από το βράδυ της Κυριακής κιόλας. Μόλις η φωτογραφία του πιστολέρο τιμωρού να εισέρχεται μαινόμενος στο γήπεδο της Τούμπας έκανε τον γύρο του πλανήτη. Γιατί βλέπετε, η δύναμη της εικόνας είναι πανίσχυρη. Σε μια χρονιά που υπάρχει Μουντιάλ, το κουμπούρι και όχι το ποδόσφαιρο γίνεται πρώτο θέμα.

Σε μια χρονιά που η αξία του πιο ακριβού ποδοσφαιρικού προϊόντος που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ χτυπάει νέο limit up, οι παράγοντες που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του αθλήματος καταλαβαίνουν ότι αυτή η συγκεκριμένη εικόνα αποτελεί βόμβα στα θεμέλια. Και δρουν αστραπιαία για να μηδενίζουν τις ζημιές.

Σ’ αυτή τη γωνίτσα της… βόρειας Αφρικής βέβαια έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα και η κουβέντα είναι «εντάξει μωρέ, όλοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες οπλοφορούν, ακόμη και βουλευτές και τόσοι άλλοι, αυτό είναι το πρόβλημα»; Με την ίδια ελαφρότητα και φρασεολογία αντιμετωπίζουμε και τη διαφθορά και το ντόπινγκ και κάθε μορφής παραβατικότητα.

«Παντού υπάρχει», «όλοι τα παίρνουν», «όλοι κλέβουν», «κανείς δε δίνει αποδείξεις» κλπ.
Δε θέλω να σας σοκάρω παιδιά, αλλά η εικόνα και πολύ περισσότερο αυτό που απαξιωτικά αποκαλείται «τήρηση των προσχημάτων» μετράει πολύ και έχει τη σημασία της. Δείτε για παράδειγμα την αντίδραση της ECA, την αναγνωρισμένη ένωση των μεγαλύτερων συλλόγων της Ευρώπης που συνδιαλέγεται απ’ ευθείας με την UEFA έχοντας μάλιστα και θεσμικό πόστο για να κάνει το παζάρι με την ευρωπαϊκή ομοσπονδία εξασφαλίζοντας διαρκώς μεγαλύτερα έσοδα από τις διεθνείς διοργανώσεις.

Η ECA δεν περίμενε ούτε δικογραφίες, ούτε δικόγραφα, ούτε επιτροπές εφέσεων, ούτε τίποτα. Είδε τις φωτογραφίες ενός προέδρου που τρέχει έξαλλος μέσα στον αγωνιστικό χώρο με ένα πιστόλι στην μέση και πέντε σωματοφύλακες, βλέπει ότι η ομάδα του είναι μέλος της και διαγράφει όχι τον ίδιο αλλά την ομάδα του από τα μητρώα της. Γιατί εκεί δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει το κόλπο να λένε ότι οι ομάδες δεν είναι υπεύθυνες για τις πράξεις των ιδιοκτητών τους.

Την ίδια ώρα η ΕΠΟ με τη σιγή ασυρμάτου, που έχει επιβάλλει εδώ και τρεις εβδομάδες, απλά δηλώνει τη συμμετοχή της στον κατήφορο. Δηλώνει ότι ουδόλως την ενδιαφέρει η περαιτέρω απαξίωση του προϊόντος που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, ασχέτως αν αυτό είναι που την «ταΐζει». Κάπου εδώ να θυμίσουμε ότι η ομοσπονδία λαμβάνει ετησίως ένα σημαντικό μερίδιο από την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων ακόμη και της Σούπερ Λίγκας, ενώ ποσοστό λαμβάνει και σε κάθε μεταγραφή ποδοσφαιριστή που πραγματοποιείται από τους ελληνικούς συλλόγους.

Για αυτό τον λόγο θα επιμείνω. Η εικόνα από μόνη της και η τήρηση των προσχημάτων μετράει και έχει την σημασία της. Έχει για την ακρίβεια μεγάλη σημασία. Μία – ποδοσφαιρική εν προκειμένω – κοινωνία στην οποία ο αλήτης, ο μαφιόζος και ο απατεώνας νιώθουν την ανάγκη να κάνουν ό,τι κάνουν στα κρυφά και στα μουλωχτά, είναι μία κοινωνία στην οποία ο αλήτης, ο μαφιόζος και ο απατεώνας δεν έχουν γίνει αποδεκτοί, γιατί οι πρακτικές τους είναι αντίθετες με το άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο.

Αυτή είναι μία κοινωνία που έχει μια ελπίδα, έστω και μακροπρόθεσμα, να περιορίσει τους αλήτες, τους μαφιόζους και τους απατεώνες με όλους τους τρόπους και μέσα που έχει στη διάθεσή της. Ακόμη και με το απλό ξεμπρόστιασμα των ανήθικων και παράνομων πράξεων που γίνονται αντιληπτές.

MUST READ

Εβάν, το… εξοχικό σου

Από την άλλη πλευρά, μία κοινωνία στην οποία ο αλήτης, ο μαφιόζος και ο απατεώνας μπορούν να δρουν σε κοινή θέα, χωρίς να νιώθουν καμία ανάγκη να κρυφτούν – αντιθέτως να θεωρούν ότι με την όποια συναισθηματική τους φόρτιση μπορούν να καμουφλάρουν αυτές τις πράξεις – είναι μία κοινωνία της οποίας το άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο είναι η αλητεία, το μαφιοζιλίκι και η απατεωνιά, μια κοινωνία που έχει μηδαμινές ελπίδες να βελτιωθεί…